More Uncivil Rozdział 29

"Kochać to niszczyć. Być kochanym to zostać zniszczonym"

Moja głowa pulsowała jak po wypici kilku drinków. Przeszkadzało mi nieznośne dudnienie i lekko stłumiony dźwięk dobiegający do moich uszu.

Uchyliłam powieki, ale mój wzrok pozostawał rozbiegany. Nie kojarzyłam co się ze mną dzieje, byłam kompletnie zbita z tropu. Jęknęłam, próbując podnieść się do pozycji siedzącej i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że obrazy za oknem poruszają się. Jakby na zawołanie usłyszałam charakterystyczny dźwięk pocierania opon o asfalt. Czy to oznacza, że byłam w samochodzie?

- Nareszcie wstałaś - usłyszałam nonszalancki głos należący do dobrze mi znanej osoby.

Gwałtownie obróciłam się w jego stronę, co okazało się złym pomysłem, gdyż moje kości i mięśnie zastały się po dość długim siedzeniu w jednej pozycji i odezwały się ostrym skurczem. Skrzywiwszy się, zapytałam:

- Louis? Co się dzieje? Gdzie my jesteśmy?

Chłopak udawał, że mnie nie słyszał. Jego wzrok skupiony był na drodze, która wydawała się dość pustawa.

- Do cholery! Pytam, gdzie jesteśmy i jak się tu znaleźliśmy! - rzekłam zachrypniętym głosem.

Nadal bolała mnie głowa, ale musiałam to zignorować, gdyż byłam ciekawa co ma mi do powiedzenia.

- Uspokój się, skarbie - parsknął. - Nie chciałaś po dobroci, więc z Liamem musieliśmy skorzystać z planu B - uśmiechnął się tak, jakby powiedział żart zrozumiały tylko dla niego.

- Coś ty zrobił...

Zacisnął dłonie na kierownicy i dodał gazu, przez co poleciałam na siedzenie i uderzyłam w nie plecami. Ostry ból rozszedł się od szyi w dół. Naprawdę zapragnęłam go zabić.

- Powiedziałaś, że nie wyjedziesz z Nowego Jorku, tak? Nie mogliśmy tam zostać, bo to nie skończyłoby się dobrze. Tak, jak mówiłem, upozorowaliśmy twoje samobójstwo.

Przypomniałam sobie, że właśnie tak mieliśmy opuścić Amerykę - samobójstwo i szybka ucieczka.

Mimo wszystko, dalej nie rozumiałam, jak znalazłam się w tym aucie.

- Louis...

*6 godzin wcześniej*

Słysząc trzykrotne pukanie do drzwi, podszedłem, aby je otworzyć. Do pokoju wparował Liam - ubrany cały na czarno z kilkudniowym zarostem i irytującym uśmieszkiem na ustach. Denerwowało mnie, że jest mu do śmiechu, kiedy dzieją się te wszystkie rzeczy.

- Masz? - zapytałem szeptem, wiedząc, że Evie śpi w pokoju obok.

Liam wsadził dłoń pod kurtkę z wyciągnął przezroczysty słoiczek, który do połowy wypełniony był żółtawą substancją.

- Oddaje to tobie, bo nie wiem, jak się do tego zabrać - stwierdziłem.

- A gdzie jest dziewczyna?

- Chodź.

Zaprowadziłem go do jej pokoju. Evie spokojnie spała, zwinięta w kłębek i nie przeczuwała, że chcemy ją otruć. Brunet uklęknął przed nią i odgarnął włosy z twarzy. Lekko mnie to zirytowało. Tylko ja mogę dotykać ją w ten sposób.

- Daj mi jakąś chusteczkę.

Szybko podałem mu kawałek materiału i niepewnie zmarszczyłem nos.

- Wiesz, ile tego potrzebujesz?

- Na oko - odparł obojętnie. - A co? Boisz się?

- Nie, tylko nie chcę żadnych skutków ubocznych.

Usiadłem na podłodze obok niego i zabrałem się do przeglądania zawartości teczki, którą ze sobą przyniósł. Roiła się od pistoletów, ale dopatrzyłem też noże i pliki gotówki.

- Każda trucizna ma skutki uboczne, Louis.

Powaga z jaką mówił nakazała mi zaprzestać sprawdzania magazynku pewnego rewolwera i spojrzenia na przyjaciela. Przechylił butelkę i trzymana przez niego chusteczka przybrała ten sam odcień co płyn. W powietrzu uniósł się ostry zapach, od którego twarz sama się wykręcała.

- Dobranoc, Evie - rzekł i przyłożył materiał do nosa dziewczyny.

Kochana nawet się nie obudziła i nie zrobi tego przez następne kilka godzin.

- Ta teczka jest dla ciebie.

Wiedziałem, że powinienem podziękować, ale osoby takie jak ja nie robiły tego.

- Opłaciłeś kogoś?

- O! Dobrze, że o tym mówisz! Opłaciłem i myślę, że powinieneś się zbierać, bo tamten dzwonił już na policję. Za chwilę zbierze się tu niezła grupa ratowników i od razu zabiorą się do akcji. Im wcześniej wyjedziesz, tym lepiej.

Kiwnąłem głową i rozpocząłem przygotowania. Spod łóżka wyjąłem przygotowane wcześniej torby z rzeczami Evie i razem z aktówką wręczyłem je Liamowi.

- Zanieś je do samochodu, a ja wezmę Ev.

Chwile później zamknęły się za nim drzwi.

W kilku krokach znalazłem się przy uśpionej dziewczynie. Wyglądała naprawdę uroczo, ale nie miałem czasu, by się nad tym rozwodzić. Będę to robić, kiedy znajdziemy się daleko od Nowego Jorku.

-Będzie dobrze, mała.

Wsadziwszy ręce pod jej ciało, uniosłem ją. Głowę oparłem o swoje ramię, aby przypadkiem na skręcić jej karku i opuściłem pokój, a następnie cały budynek.

Dobrze wiedziałem, że drzwi były zamknięte, ale podejrzewałem, że przyjaciel już się nimi zajął. Wypuściłem powietrze i popchnąłem klamkę - zamek zaskoczył i byłem wolny.

Umówione auto czekało na zewnątrz, na chodzie w razie, gdybym musiał się szybko ewakuować.

Ułożyłem Evie wygodnie na siedzeniu pasażera i przypiąłem ją pasami.

Zależało mi, aby nic jej się nie stało podczas jazdy.

- Hej - poczułem klepnięcie w ramię. - Stary, nie lubię pożegnań.

Liam wyglądał na przybitego, ale jak zwykle ukrywał tą pod wyćwiczoną maską.

- Dobrze wiesz, że to nie jest pożegnanie. Za rok wszystko ucichnie i wtedy do nas przyjedziesz.

Jego śmiech dodał mi otuchy.

Może i byłem dupkiem, ale kochałem Liama jak brata i ciężko było mi go zostawiać.

- Wiem, wiem, ale pamiętaj.. to ostatnie raz, kiedy ratuję ci dupę!

Słońce powoli już wschodził, więc zmrużyłem oczy i uśmiechnąłem się delikatnie.

- Dzięki za wszystko, bracie.

Objęliśmy się, a to znaczyło więcej, niż tysiąc słów.

- Ucałuj Evie, kiedy się obudzi. Powiedz, że nie chciałem, ale groziłeś mi karabinem maszynowym.

- Do zobaczenia.

Usiadłem za kierownicą i spojrzałem na śpiącą brunetkę. Pomyślałem, że wszystko co teraz robię, dzieje się z jej powodu. Ona zmieniła całe moje życie.

*6 godzin później*

Mój żołądek skurczył się, a wszystko co jadłam kilka godzin wcześniej, niebezpiecznie zbliżało się do gardła.

- Zamilkłaś - stwierdził. 

Nie dałam się sprowokować i nieprzerwanie wpatrywałam się w krajobrazy zza szyby. Pola i lasy przewijały mi się przed oczami, a to sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się, jak daleko od Nowego Jorku jesteśmy. 

Cała historia z naszym zniknięciem nie dawała mi spokoju. Kiedy Louis skończył opowiadać, moje oczy rozszerzyły się z przerażenia, a chwilę później wypełniły się łzami. Naprawdę, jedyne czego wtedy chciałam to schować twarz w dłonie i płakać, nie przejmując się niczym innym. Ale nie mogłam się na to zdobyć. Myśl o tym jak komiczne jest moje życie, zdecydowanie hamuje potok łez. Zostałam porwana, spędziłam w ukryciu miesiące, popadłam w cholerny syndrom sztokholmski, zdecydowałam się na ucieczkę z mężczyzną, od którego to wszystko się zaczęło. Jakimś cudem oprzytomniałam i postanowiłam zostać, jednak co zrobił on? Uprowadził mnie po raz drugi. Życie ssie.

- Muszę się wysikać - rzekłam. - Dupku - dodałam po chwili i miałam ochotę przybić piątkę sama ze sobą. 

Louis zaśmiał się pod nosem, ale po chwili spoważniał i odchrząknął.

- Nie możemy sobie na to pozwolić, skarbie - zaczął. - No, chyba, że zadowala cię las.

Jęknęłam na myśl o dyskomforcie z tym związanym. Naprawdę nie chciałam tego robić, ale mój pęcherz wołał o pomoc. 

- Niech będzie. 

Już chwilę później włączył kierunkowskaz, który na tym pustkowiu tylko nas informował o zjeżdżaniu na pobocze. Kiedy tylko auto zatrzymało się, wysiadłam z pojazdu i udałam się wgłąb dziczy. Paprocie i skrzypy drapały moje kostki, a przy tym denerwowały mnie niemiłosiernie. 

- Evie!- usłyszałam niecierpliwy krzyk z oddali. 

Widziałam go opierającego się o maskę samochodu.Zapewne palił papierosa, czekając, aż wrócę. Zebrało mi się na śmiech, kiedy wyobraziłam sobie, jaką miałby minę, gdybym nagle zniknęła. I to było jak strzał w policzek. Ucieczka. Mogłam przedrzeć się przez las i jakoś dotrzeć do cywilizacji. Mój oddech przyspieszył, a adrenalina skoczyła. Zebrałam się w sobie, aby zacząć biec, a wtedy poczułam gwałtowne szarpnięcie, która powaliło mnie na ziemię. Uderzyłam dłońmi o grunt. Zbagatelizowałam drobne pieczenie i spojrzałam przed siebie. Najpierw zobaczyłam buty, nogi, a potem jego obojętną twarz. Zdawał się ignorować fakt, że jego reakcja sprowadziła mnie do jego stóp. Dosłownie. 

- Myślałaś o czymś, skarbie? - zapytał i łapiąc za brzeg różowej bluzy, postawił mnie na nogi jednym ruchem. 

Nie odezwałam się, ale lekkie przerażenie zagnieździło się gdzieś wewnątrz mnie.
Zbliżył usta do mojego ucha i wyszeptał:

- Myślałaś o ucieczce?

Mimo że bałam się  go jak cholera, nie mogłam ukryć faktu, że jego usta wyglądały tak apetycznie, że chciałam się w nie wgryźć, a to od razu przywołało wspomnienia naszych pocałunków. 

Musiałam naprawdę długo wpatrywać się w jego wargi, bo zaśmiał się ironicznie i szybko oplótł mnie w talii, przyciągając do siebie. Serce podeszło mi do gardła. Tętno wzrosło i wyczuwałam zbliżającą się falę podniecenia. Nie mogłam uwolnić się od jego cudownego zapachu i umięśnionych ramion. Westchnęłam i zatopiłam dłonie w jego włosach. Moja lodowa bariera zniknęła. Mruczał, całując linię mojej szczęki.

- Wiedziałem, że mi wybaczysz. - powiedział.

Chciałam zaprzeczyć, kłócić się z nim.

Ale wiedziałam, że mimo wszystko... to prawda.

Wybaczyłam mu, jednak nie wiem czy słusznie.

Znaleźliśmy się na polu kukurydzy. Wielkie rośliny otaczały nas z każdej strony, a to umożliwiało ukrycie auta. Oddalaliśmy się od niego na wschód, zmierzając do czegoś, o czym nie miałam pojęcia, ale bałam się spytać. Pogoda dopisywała, było ciepło i nie padało. 

- Louis! - krzyknęłam, kiedy zniknął mi z oczu.

- Nie krzycz - odpowiedział obojętnie. - Tutaj jestem - położył mi dłoń na ramieniu. 

- Powiesz mi dokąd idziemy?

Spojrzał się dziwnie, a ja założyłam ramiona na piersi. 

- A jak myślisz?

Musiałam wyglądać na naprawdę niejarzącą, bo westchnął i odpowiedział mi:

- Gdzieś tutaj my zjawić się człowiek, który użyczy nam swojego helikoptera.

Zmarszczyłam brwi.

- Kolejny dłużnik? Cholera, ile ty masz znajomych?!

- Wystarczająco, aby przewieźć nas bezpiecznie z Nowego Jorku na Alaskę. 

Na pieprzoną Alaskę! 

Czułam, że brakuje mi tchu, więc usiadłam na ziemi i spojrzałam w niebo. Alaska. Ten szalenie zimny stan. Czy to nie tam dochodzi do lawin śnieżnych? Miałam ochotę podejść do każdego kwiatka i ucałować go na pożegnanie, bo wątpie, że kiedykolwiek znajdę takie pod warstwą śniegu. 

- Dlaczego tam? - zapytałam przerażona.

- Uznałem, że tam będziemy niezauważeni. Nie bój się, to tylko na rok. Później zamieszkamy gdziekolwiek chcesz.

Jego zapewnienia nie pocieszały mnie ani trochę. Nie chcę przeprowadzać się na Alaskę! 

Odebrało mi mowę i wszelką chęć do życia. Nie pamiętam, kiedy helikopter wylądował niedaleko nas, ani kiedy Louis zaciągnął mnie na jedno z siedzeń. Oprzytomniałam dopiero, kiedy pola i lasy znikały z mojego pola widzenia, a my lecieliśmy w nieznane.

* ten sam czas; Nowy Jork*

W powietrzu unosił się zapach śmierci. 

Most roił się od ludzi wszelkiej maści. Reporterzy kłębili się z kamerami, próbując prowadzić wiadomości na żywo. Przechodnie wymieniali się plotkami na temat tego słynnego zdarzenia, a policjanci owijali przejście żółtą taśmą. Odpowiedni ludzie badali rzekę w poszukiwaniu ciała wśród glonów i śmieci. 

Było zimno i ciemno. 

Największa uwaga skupiała się na zrozpaczonym małżeństwie, które mimo zażytych środków uspokajających, nie umiało opanować emocji. Obok nich stało wiele opiekunów medycznych oraz policjantów. Odpowiadali za ich bezpieczeństwo. 

- Moje dziecko - powtarzała bez przerwy Connie Martin. 

Nie mogła przestać myśleć, że to wszystko jej wina. Gdyby tylko nie wyraziła zgody na studia, albo chociaż odwiedzała ją wcześniej. Gdyby była lepszą matką, jej córka nadal by żyła! Nie popełniłaby samobójstwa.

Komendant zbliżył się do barierek i spojrzał w dół, na ekipę poszukiwawczą. Jeden z nurków pokazał kciuk w dół, co znaczyło, że nie znaleźli ciała dziewczyny. Mimo wszystko jej śmierć była pewna. Przesłuchali świadka, który potwierdził, iż to właśnie Evie Martin stała na moście i płacząc, rzucała się do wody. Nikt nie przeżyłby tego upadku. Spojrzał na jej rodziców. Ich zgarbione ciała były pełne nadziei, której nie powinni mieć. Odchrząknął i przywołał wszystkich reporterów, jakich gościła ta ulica. Wszyscy ustawili się w dookoła jego i podstawiali mu pod nos mikrofony, a kamerzyści gotowi byli do kręcenia.

- Do tej pory nie znaleźliśmy ciała - mówił - ale mimo to jesteśmy pewni, że Evie Martin nie żyje. Popełniła samobójstwo, skacząc do rzeki. - Ludzie wzdychali i zasłaniali usta dłońmi, państwo Martin krzyczało i płakało. - Dzięki śledztwu wiemy, iż zmagała się z silną depresją, nie mogła zapomnieć o swojej przeszłości. Jesteśmy pewni, iż za jej śmierć odpowiada Louis Tomlinson, jej porywacz, którego ciągle poszukujemy. Dziękuje za uwagę.

Wsiadł do radiowozu i odjechał, zaciskając dłonie na kierownicy. Jedyne czego chciało to złapać go i ukarać.

______________________________________

WIEM.

PRZEPRASZAM.

Nie liczę na nic.