Rozdział 1

"Zemsta to potrawa, która smakuje najlepiej, kiedy jest zimna.”

Sobota. Weekend. Czyż to nie brzmi pięknie? Świat jest wspaniały, ale tylko wtedy, kiedy nie ma szkoły - to potwierdzone naukowo! Promienie słońca wpadały do mojego małego, lecz przytulnego pokoju przez rozsunięte żaluzje.  Zwlokłam się z łóżka i doczłapałam do łazienki. Rozebrałam się, odkręciłam kurki i weszłam pod zimny, odświeżający prysznic. Miło. 

Z każdym kolejnym krokiem słyszałam coraz więcej z rozmowy moich rodziców, zbliżałam się do kuchni, gdzie każdego ranka jedliśmy śniadanie. Ojciec jak zwykle odziany był w swój policyjny mundur, do paska przypięte miał kajdanki oraz pistolet - czasami miałam wrażenie, że nosi to tylko po to, aby mnie nastraszyć. Zasiadłam tuż obok i do stojącej nieopodal miski wlałam lekko podgrzane mleko. 

- Co będziesz dzisiaj robić? - usłyszałam za plecami troskliwy głos taty. Ciekawski się znalazł.

- Jeszcze nie wiem - czy świat nie jest okrutny? Akurat ja musiałam dostać tatusia glinę? Moje życie towarzyskie jest na poziomie minimalnym, a wręcz zerowym. W końcu, który dziewiętnastolatek chciałby kolegować się z córka policjanta ... żaden. 

- Evie, mam nadzieję, że między tobą, a tym chłopcem z sąsiedztwa nic nie ma. Wiesz, że według mnie jesteś jeszcze za młoda na randki. - Boże, daj mi siłę aby to przetrwać!Ta sama śpiewka - dzień w dzień! 

- Tato, mówiłam ci już, że Oliver to tylko znajomy, a zresztą wydaję mi się, że to moja sprawa, gdzie i z kim się umawiam. Dziękuję. 

Wstałam od stołu potrącając tym samym krzesło, które z hukiem opadło na ziemię. Rodzicielka obdarzyła mnie przerażonym spojrzeniem, które prosiło o spokój. Kontroluj gniew, Ev, kontroluj. Wdech i wydech, pamiętasz?  Nabrałam do płuc powietrza, podniosłam mebel i trącając ojca w ramię, podbiegłam na przedpokój. Na czarnych kafelkach stało kilka par butów spośród, których wybrałam swoje i jak najszybciej ubrałam je na stopy.  Ta rodziny potrafi mi popsuć nawet sobotę! 
Szłam nie wiadomo w jakim kierunku, wiatr rozwiewał moją - i tak nie ułożoną- fryzurę. Mimo, że był kwiecień, w Londynie temperatura nie wzrasta wyżej niż 15 stopni dlatego wyjście w samym swetrze nie było najmądrzejszym rozwiązaniem. Zagryzłam wnętrze policzka i nie zważając na nic uwagi, stawiałam kolejne kroki.
- Ev! Zatrzymaj się! - czego ci ludzie ode mnie chcą?! Zatrzymałam się, a już po chwili dana osoba dołączyła do mnie. Oliver. Chłopak położył mi dłoń na ramieniu, zgiął się, po czym zaczął ciężko dyszeć. 
- Strasznie szybko chodzisz - stwierdził uśmiechając się przyjaźnie. 
Oliver to naprawdę przystojny mężczyzna. Miał włosy w kolorze ciemnego blondu oraz przeszywające, piękne zielone oczy, które nieraz wprawiały mnie w otępienie. 
- Czemu mnie goniłeś? 
- Bo chcę ci potowarzyszyć, gdziekolwiek idziesz - znów to samo. Westchnęłam i ruszyłam przed siebie. Miej tu człowieku chęć pobyć sam. 
 To nie tak, że nie lubiłam tego chłopaka. Wręcz przeciwnie, jako mój sąsiad i niekryjący się adorator był jedyną osobą w kręgu towarzyskim Evie Martin.
Jak wcześniej mówiłam - córka policjanta nie ma łatwo, a już tym bardziej, kiedy ojczulek specjalizuje się w handlu używkami. O zgrozo, nie wyobrażam sobie mojej wizyty na jakiejkolwiek imprezie. Jeśli w ogóle pozwolił by mi iść, to wziąłby ze sobą cały oddział i kazał przeszukać wszystkich obecnych, wtedy moja opinia publiczna z "jakaś dziwna" zeszłaby na "bez kija nie podchodź" 
Na samą pomyśl poczułam ciarki w dole kręgosłupa. 
- Evie, słuchasz mnie? - Oliver pomachał mi dłonią przed twarzą.
- Tak, zamyśliłam się, mów. 
- Powiedziałem, że fajnie by było, gdybyśmy gdzieś razem wyskoczyli. Może kino? - nie, tylko nie to! Nie te słodkie, szczenięce oczka.
- Oli, tyle razy ci mówiłam, to się nie uda. Wiem, że coś do mnie czujesz, ale ja nie widzę dla nas przyszłości. Proszę, nie komplikuj tego. - tak bardzo nie lubię go zasmucać, widzieć ból pojawiający się w jego oczach i  wtedy sama mam ochotę krzyczeć z rozpaczy. To takie niesprawiedliwe.
Pip pip! Podskoczyłam jak oparzona, co do cholery?
Ach, to tylko telefon. 
- Brad napisał, że muszę mu pomóc przy motorze, będę się zbierał, ok? 
- Pewnie, biegnij - uśmiechnęłam się pokrzepiająco, a chwilę później byłam już sama. 
Zaraz, tak w ogóle to, która jest godzina? Wyciągnęłam z tylnej kieszeni jeansów telefon. Trzynasta trzydzieści. Co oznacza, że ...o nie! Ojciec właśnie zaczął zmianę. Dobrze znałam trasę przejazdu mojego rodzica. Kiedy miałam szesnaście lat nauczyłam się jej na pamięć, żeby wiedzieć, które ulice mam omijać, aby tylko go nie spotkać. Trzeba się stąd szybko zmyć. Przyspieszyłam kroku, a chwilę później puściłam się biegiem ,przepychając po kolej każdego człowieka. W tym momencie dziękowałam Bogu, że ubrałam trampki. Zaułek! Świetnie, wejdę tam i przeczekam, aż radiowóz przejdzie. Genialny plan. Która inna, normalna nastolatka chowa się przed swoją rodziną w dziwnych zakamarkach.?Żadna inna! Zmęczona biegiem oplotłam się ramionami na brzuchu i oddychałam głęboko. To było ...męczące. Zanim zdążyłam się zorientować, że ktoś się do mnie zbliżył, poczułam ręce oplatające mnie w talii i szorstki materiał, który otulił moją twarz. Nie widziałam nic, poza ciemnością.
Zaraz, co?! Co ja mam na głowie?! To chyba ..worek? Poczułam jak sznur zacieśnia się, a ja zostałam uniesiona w powietrze. Ktoś wziął mnie na ręce, a następnie przeszedł krótki odcinek. Kopałam, waliłam, krzyczałam. Kto cię usłyszy, jesteś za sklepem, koło śmietników. Nie ma tu żywej duszy. Co do kurwy się dzieje?! Czułam, że wszystkie moja mięśnie napinają się ze strachu. Wytężyłam słuch, dzięki czemu mogłam usłyszeć warkot silnika. Genialnie, porwana w biały dzień. Tajemniczy ktoś wrzucił mnie - do jak się domyślam - auta. 
Auć.
Pojazd ruszył, a ja? Powtarza się sytuacja sprzed kilku lat. Poczułam silny ucisk w okolicy gardła, świat zaczął wirować i powoli brakowało mi powietrza. Uspokój się bo zginiesz! Wdech, wydech, wdech, wydech. Dokładnie siedem wdechów i wydechów później sytuacja się unormowała. Unormowała? Cholera ja zostałam uprowadzona! 

_______________________________________________________________

Jak wam się podoba rozdział 1? :)

Mam nadzieję, że fabuła was zaciekawiła i część czytelników Strange, też tu jest ;*

Dziękuje za wszystko dotychczasowe komentarze i obserwatorów! <3

Kocham was, polecajcie bloga znajomym ^.^