More Uncivil - Rozdział 27

 Proszę przeczytać notkę pod rozdziałem.

 

"To niep­rawda, że zaw­sze trze­ba dać szansę. Mor­derca będzie zaw­sze mor­dercą. Nie wierzę w to, że re­cydy­wistę można wyedu­kować. Człowiek, który raz za­bije, za­bija zaw­sze."

 

 

 

- Poszlaki nigdy się do was nie uśmiechną, nie pomachają i nie powiedzą: "tutaj, panie policjancie, jestem ważnym dowodem!" Musicie mieć otwarty umysł, wytężyć wszystkie zmysły! Rozumiecie...

Nie byłam w stanie słuchać tego wykładu, kiedy moje myśli krążyły zupełnie gdzie indziej. Można powiedzieć, że duchem wciąż siedzę w moim pokoju, moje ciało przykryte jest jego ciałem. Czuję, jak błądzi dłońmi wzdłuż mojej talii, a ja delikatnie zatapiam dłonie w jego włosach. Nasze wargi stykają się kolejny raz w czułym pocałunku. Ale to się nie dzieje. Już nie. W tamtej chwili byłam jednym z trzydziestu studentów, siedziałam na swoim miejscu i ze znudzeniem wpatrywałam się w pokrytą wykresami tablicę. Bezustannie wierciłam się na swoim krześle, przez co osoby z tyłu okrzyknęły mnie mianem "pizdy z owsikami". Posłałam im przepraszający uśmiech i starałam się zapanować nad wciąż rosnącym niepokojem, który uciskał mój pusty żołądek. Mój szósty zmysł podpowiadał mi, że coś jest nie tak. Najdelikatniej jak umiałam, przekrzywiłam głowę i obdarzyłam klasę długim spojrzeniem, które zatrzymało się na odwzajemnionym kontakcie wzrokowym. Adam wpatrywał się we mnie z nienawiścią w oczach, a ja pomyślałam, że nigdy go takiego nie widziałam. Zawsze był dla mnie życzliwy, uśmiechnięty i radosny. Wersja "Adam anty-Evie" zdecydowanie mi nie odpowiadała. Miałam ochotę podejść do niego i przeprosić, że przeze mnie taki grymas szpeci mu twarz, ale potem przypomniałam sobie, jakim jest zagrożeniem dla mnie i Louisa, więc zrezygnowałam i odwróciłam wzrok. Mimo zakrycia twarzy włosami i tak czułam, że on nie odpuścił i dalej wiercił we mnie dziurę swoim spojrzeniem. "Proszę, przestań." - pomyślałam i znów odwróciłam się w jego stronę. Ciężko było się przyzwyczaić, że Adam nie siedział już koło mnie, ale kilka rzędów niżej.

"Daj mi spokój" - powiedziałam bezgłośnie, ruszając wyraźnie ustami.

"Toaleta" - odpowiedział w ten sam sposób.

Toaleta? A co to ma znaczyć? Zmarszczyłam brwi, już otwierałam usta, by coś mu odpowiedzieć, ale przerwał mi głos nauczyciela:

- Panno Martin, wiem, że urodą nie dorównuję panu Lancaster, ale może mogłaby pani przenieść na mnie swój wzrok?

Westchnęłam i podniosłam się.

- Zastanawiałam się, czy nie mogłabym wyjść do toalety. Tylko tyle.

- Masz moją zgodę - odparł i wrócił do tłumaczenia wykresów.

Zgrabnie wyminęłam innych studentów i zeszłam schodami na sam dół sali. Droga z korytarza do łazienki nie była długa, zajęła mi kilka sekund. Kiedy drzwi z napisem: "Kobiety" zamknęły się za mną, podeszłam do umywalki i przejrzałam się w wiszącym nad nim lustrze. Dziewczyna, która się we mnie wpatrywała, miała zmęczone oczy i lekko tłuste włosy, bo nie myła ich od paru dni. Jej wargi były pogryzione z nerwów i krwawiły w dwóch miejscach. Czy to możliwe, że miałam tutaj przyjść tylko po to, aby zobaczyć, jak źle wyglądam?

Pomyślałam, że poczekam jeszcze chwilę i jeśli nic się nie stanie, to wrócę na zajęcia i naprawdę będę na nich uważać. Spuściłam wzrok na swoje zniszczone paznokcie. Naprawdę powinnam się wziąć za siebie.

Nie mając nic innego do roboty, wlepiłam wzrok w ścianę, na której wisiały ulotki o przerażających tytułach. Wzięłam do ręki te o "Wirus tylko czeka, aż puszczą nam hamulce" i zagłębiłam się w lekturze, kiedy niespodziewanie otworzyły się drzwi. Ktoś popchnął je tak mocno, że odbiły się od kafelek z głośnym hukiem, a następnie zatrzymały się w miejscu. Przestraszona krzyknęłam i podskoczyłam, a ulotka o HIV upadła na podłogę. Nie odwracając się w stronę gościa, podbiegłam do umywalki i złapałam za jej ceramiczną część, tak mocno, że zbielały mi knykcie. Uspokajając oddech, rozejrzałam się i dostrzegłam Adama, który wpatrywał się we mnie ze ściągniętymi brwiami.

- Dlaczego.. - zaczęłam, ale nie dane mi było skończyć.

- Musimy pogadać - ledwie widocznie kiwnęłam głową, więc kontynuował. - Ja... czułem się oszukany i zaskoczony, kiedy was zobaczyłem. Jedyne czego chciałem to zemsta. Jednak będąc sam w pokoju, doszedłem do wniosku, że może źle to odebrałem.

Spojrzałam na niego zdziwiona, ale nie przerwałam, gdyż byłam ciekawa, do czego zmierza.

- Od razu założyłem twoją winę, Evie, ale ty nic nie zrobiłaś, prawda? Znowu jesteś ofiarą, zrozumiałem to. Ten dupek cię znalazł i znowu cię krzywdzi, mam rację, Evie?

Zaniemówiłam. Otworzyłam szeroko usta i stałam nieruchomo. Co powinnam zrobić? Jeśli powiem, że zgłupiał to sprawa trafi na policję, a wraz z nią ja i Louis. Jednak, kiedy powiem, że się nie myli to znowu dam mu nadzieję, a wraz z nią... Co mam zrobić, gdy żadne wyjście nie jest dobre?

Miotały mną takie emocje, wszystko przytłoczyło mnie nagle i niespodziewanie, że nie byłam w stanie zapanować nad łzami bezsilności, które nagle wypełniły moje oczy. Złączyłam trzęsące się dłonie i dopiero wtedy zorientowałam się, jak bardzo się boję. Martwiłam się o Louisa i o naszą przyszłość, której prawdopodobnie nie będzie. I nagle łzy popłynęły po moich policzkach, kreśląc brudne ślady z tuszu. Szlochałam i zakrywałam twarz dłońmi, aby nikt nie widział mnie w takim stanie.

Adam zrozumiał, że płaczę i podbiegł do mnie, a następnie stanął jak wryty. Nie wiedział czy ma mnie przytulić, czy dobić, więc jedynie stał.

- Przepraszam - powiedziałam pomiędzy szlochami. - Przepraszam, Adam.

- Nie musisz mnie przepraszać, po prostu powiedz prawdę. - spojrzał na mnie szczerze i swoimi długimi palcami starł kilka moich łez.

Chciał prawdy, więc ją dostał. Usiedliśmy na ziemi i powiedziałam mu wszystko. Zaczynając od dnia porwania, kończąc na tej chwili. Adam słuchał mnie uważnie i nie przerwał mi nawet raz, chociaż jego twarz zmieniała się w zależności od fragmentu opowieści. Kiedy skończyłam, nie płakałam. Czułam ulgę, że wreszcie wszystko z siebie wyrzuciłam. I mimo że wiedziałam, iż to wszystko zmieni, że teraz ma dowody, aby zgłosić mnie na komisariat, nie bałam się.

- Czyli go kochasz - powiedział wreszcie i przetarł dłonią spodnie.

- Tak, kocham.

- Evie, czy ty sobie zdajesz sprawę... kim on jest? Porwał cię, pobił, zakneblował i zabił twoich bliskich, a ty twierdzisz, że go kochasz.

- Wiem, jak to brzmi... - tak naprawdę zdałam sobie z tego sprawę dopiero teraz - ale nikt nie zrozumie tego uczucia. Nawet ja.

- Muszę iść z tym na policję - powiedział nagle.

Rozumiałam go, ale wiedziałam, że to będzie mój koniec. Przecież postrzeliłam policjanta, składałam fałszywe zeznania i nie poinformowałam władz o miejscu jego pobytu.

- Muszę to zrobić, ale tego nie zrobię.

Uniosłam gwałtownie głowę i uderzyłam nią o kafelki.

- Co?

- To ty podejmiesz decyzję, Evs. Będziesz z nim żyć, albo go wydasz. Ja nie mogę się w to mieszać, a wydając go w ich ręce, uniemożliwiłbym ci wybór.

 

***

 Słowa Adama towarzyszyły mi przez cały dzień. Kiedy kończyłam zajęcia, kiedy piłam kawę w kafejce, kiedy wróciłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Nie dawały o sobie zapomnieć i mieszały mi w głowie. Powinnam być wdzięczna losowi, że Adam odpuścił i nie miał w planach, aby na nas donieść. Jednak właśnie to, że dał mi możliwość wyboru, utrudniło moje życie. Nie powinnam się zastanawiać. Jeśli moje uczucia wobec Louisa były prawdziwe, decyzja powinna być oczywista. Dlaczego taka nie była?

Zorientowałam się, że jest wieczór, gdy w moim pokoju zapanowały kompletne ciemności. Słowa zapisane w książce zlały się w ciemną plamę i były nie do odczytania. Wstając, aby włączyć lampkę, wyjrzałam przez okno i rozejrzałam się po placu collagu. Włączyły się już wszystkie latarnie, a ostatnie osoby wracały do budynku. Nie wiedziałam, która jest godzina, ale wszystko wskazywało na to, że zbliża się cisza nocna. Drzwi zostaną zamknięte i spóźnialscy albo wejdą oknami, albo śpią na ławce. Westchnęłam i otworzyłam okno, aby Louis, który zapowiedział, że się pojawi, miał jak wejść do środka.

 

~Louis~



 

- Cześć - powiedziałem, zamykając za sobą okno.

Evie powoli odwróciła się w moją stronę i przygryzła dolną wargę. Widziałem po jej oczach, że coś jest nie tak. Zmarszczywszy brwi, podszedłem bliżej.

- Hej, - odpowiedziała - jesteś.

- Jestem - potarłem dłonią brodę, na której znajdował się kilkudniowy zarost. - Coś się stało?

- Nie - rzekła zdecydowanie za szybko. - Tak. Nie wiem, sama nie wiem.

- Cóż, ja też nie wiem, póki nie wyjaśnisz o co chodzi.

Ona usiadła, a ja stałem nad jej kruchym ciałem. Jednocześnie chciałem ją objąć i zapewnić, że będzie dobrze, ale z drugiej strony marzyłem, aby uciec jak najdalej od takich czułości.

- Rozmawiałam z Adamem- skubała palcami brzeg swojego swetra - i on powiedział, że muszę dokonać wyboru.

Dalej nie wiedziałem o co chodzi, więc tylko zmarszczyłem czoło.

- Muszę zdecydować czy chcę być z tobą, bo cię kocham, czy odciąć się od ciebie i zacząć nowe życie, Louis.

Ten cholerny dupek namieszał jej w głowie. Sprawił, że zabłądziła.

Uklęknąłem przed nią i dwoma palcami skierowałem jej wzrok na siebie. Widziałem strach, który krył się w zielonych tęczówkach dziewczyny i dawało mi to niemałą satysfakcję.

- Ta druga opcja jest raczej niemożliwa, skarbie.

- Dlaczego? - próbowała mi się wyrwać, ale jedynie wzmocniłem swój uścisk.

- Bo jesteś moja i nie dam ci odejść.

Zaraz po tym jak wypowiedziałem te słowa, zbliżyłem się i złączyłem nasze wargi w nachalnym pocałunku. Od razu przystąpiłem do ataku. Czułem, że zaskoczona Evie nie sprzeciwia się moim pieszczotom, więc nie przestawałem. Naparłem na dziewczynę swoim ciałem, po chwili oboje położyliśmy się na jej łóżku. Jej bariera pękła, gdy odwzajemniła pocałunek.

- Louis - szepnęła, ale zagłuszyłem ją kolejnym całusem. - Nie możemy.

Moje dłonie błądziły po linii jej talii i bioder. Badałem każdy centymetr ciała Evie i starałem się wybrać swoją ulubioną część. Kiedy dotknąłem palcami fragmentu jej brzucha, westchnęła, a to podziałało na mnie jak dodatkowy przypływ energii.

- Czemu? - zapytałem i przeniosłem swoje wargi na jej szyję.

Zassałem powietrze w okolicy jej obojczyka i pozostawiłem w tym miejscu nabrzmiały ślad. Mój wzrok spoczął na jej bluzce i doszedłem do wniosku, że muszę się jej pozbyć i to szybko. Uniosłem materiał do góry i przywarłem ustami do jej brzucha. Jej skóra była taka ciepła. Ogrzewała moje zziębnięte policzki i nos. Zdałem sobie sprawę, że czekałem na tą chwilę tak długo.

- Bo wybieram drugą opcję.

Zamarłem z ustami całującymi ciało dziewczyny. Sekundy zdawały się trwać wiecznie. Nie umiałem zapanować nad myślami, które wypełniały moją głowę. Musiałem pomyśleć, ale nie mogłem się skupić. Przymknąłem oczy i próbowałem przypomnieć sobie jej słowa. "Muszę zdecydować czy chcę być z tobą, bo cię kocham, czy odciąć się od ciebie i zacząć nowe życie, Louis." Wybiera życie beze mnie. No tak, kto chciałby żyć z takim potworem. Zraniłeś ją wielokrotnie, więc jak ma ci zaufać? Dalej nie docierało do mnie, że  m o j a  Evie... tak po prostu się mnie wyparła. Jakby był jedynie złem. A co jeśli jestem?

Podparłem się na łokciach i uważając, aby jej nie dotknąć, podniosłem się. Musiałem jak najszybciej się od niej odsunąć i zapanować nad nerwami. Oblizałem wargi, wycofując się w kąt pokoju.

Przecież to niemożliwe, żeby nagle zdała sobie sprawę, że mnie nie kocha. Musiała to wiedzieć cały czas i mnie oszukiwać... Nie. Evie nie dałaby rady tak kłamać. Jest na to zbyt delikatna. Oznacza to, że miałem rację i wszystkiemu winien jest ten gówniarz. Niestety, ale będę musiał zerwać obietnicę. Zabiję go. Zabiję i zrobię to z czystą satysfakcją.

Wycofałem się w stronę drzwi i nie zatrzymał mnie nawet jej głos pytający, gdzie idę. Postawiłem sobie jasny cel, którego musiałem dokonać. Napędzała mnie znajoma siła, która towarzyszyła mi przy każdym napadzie gniewu.

- Louis! Gdzie idziesz?!

Nie mogłem zlekceważyć kolejnego krzyku.

- Zabić twojego przyjaciela - obojętność w moim głosie zapewniła Evie o moich szczerych intencjach.

- Co?! Wracaj! - zeskoczyła z łóżka - Nigdzie nie idziesz!

Już chwyciłem za klamkę, byłem gotowy za nią pociągnąć, ale poczułem na sobie dodatkowy ciężar. Evie oplotła mnie w pasie ramionami. Jej klatka piersiowa stykała się z moimi plecami, a dłonie zaciskały na mojej koszulce. Mogłem zepchnąć ją w każdej chwili, ale nie umiałem odrzucić jej dotyku. Nie wtedy, kiedy wszystko zmierzało ku końcowi.

- Puść mnie - powiedziałem wbrew sobie. - Evie, cholera, puść.

- Nie, Louis. Nie pozwolę, żebyś go zabił, nie możesz dłużej tego robić.

- Dlaczego? Mogę wszystko.

- Bo właśnie takiego Louisa nienawidzę, to jego się boję i od niego uciekłam. Jednak gdzieś w tobie jest prawdziwy Louis Tomlinson, którego pokochałam i dla którego chcę walczyć. Właśnie jego dostrzegłam kilka miesięcy temu, kiedy byłam bita i raniona. Skoro dałeś radę pokazać mi swoje dwie osobowości, udowodnij, że umiesz pozbyć się gorszej z nich. Błagam, zrób to. - jej głos drżał, a płuca pracowały zbyt szybko. Wiedziałem, że powstrzymuje płacz.

- Nigdy się nie zmienię, Evie - rozłączyłem jej dłonie, ale dalej stałem tyłem.

- Nie mów tak... - dziewczyna uniosła swoje ręce i zaczęła uderzać nimi w moje plecy - Dlaczego musisz być taki trudny?! Dlaczego nie pozwolisz mi się kochać?!

Chwyciłem jej nadgarstki w żelazny uścisk i przyparłem ją mocno do ściany. Może sprawiałem jej ból, ale nie miało to dla mnie znaczenia.

- Miałem plan. Jebany plan, dzięki któremu dalibyśmy radę stąd uciec. Mogłoby być dobrze - wciągnąłem gwałtownie powietrze - Ale ten sukinsyn namieszał ci w głowie. Kazał ci wybierać, więc ja zrobię to samo. Albo pójdziesz ze mną, albo dam ci spokój. Tym razem naprawdę.

Widziałem walkę, jaka odbywała się w jej oczach. To musiał być dla niej ciężki czas. Teraz ona rozdawała karty, byłem ciekawy, jak to rozegra. Oddychałem ciężko, czekając na werdykt. No, dalej.

Dziewczyna uniosła wzrok i nasze spojrzenia się spotkały. Oblizałem wargi.

- Jaki plan? - zapytała i wszystko było jasne.

Uśmiechnąłem się. Grzeczna dziewczynka.

_____________________
Hej.
Dzisiaj przychodzę z nie najlepszym humorem... otóż wczorajszej nocy lekko się dołowałam i postanowiłam zasmucić się jeszcze bardziej i dokonałam pewnych obliczeń.
Blog obserwuje 231 osób, a średnia ilość komentarzy to 30.
Oznacza to, że w komentarzach udziela się tylko 13%
(bardzo nie lubię matmy, więc macie dowód na to, jak wielki był mój smutek)
Wiem, że nie wszyscy, którzy czytają Uncivil posiadają konto Google (dzięki niemu można obserwować), więc sprawdziłam, ile osób wyświetla rozdział. Średnio jest to 2000 osób. Wzięłam pod uwagi wszelkie przypadki (podwójne wejście, pomyłkę) i uznałam, że rozdział czyta ok. 1000 osób. Wtedy komentujący to zaledwie 3% spośród was.
(nie wiem, może się mylę, bo nie umiem procentów - czyt. w ogóle matematyki)
To.. przykre. Myślę, że dla nikogo nie byłoby problemem napisanie krótkiej notki.
Wiem, że też nie jestem idealna, bo dodaje rozdziały z opóźnieniami, nie są one perfekcyjne i długie, ale jednak je dodaje. Siadam i przez ok 3 godziny piszę rozdział i robię to dla was. Nikt mi za to nie płaci i nigdy bym tego nie oczekiwała. Jedyne czego bym chciała to wasze wsparcie, które dostaje, gdy czytam komentarze.
Może do kogoś to trafi, do innych nie, ale napisałam to od serca i nie wstydzę się tego.
Chciałabym, żeby każda osoba, która przeczyta ten rozdział (nieważne czy teraz, czy za miesiąc lub rok) napisała komentarz. Chciałabym coś sprawdzić.
Z całego serca dziękuje wszystkim tym aniołkom, które są ze mną i dają o tym znać w komentarzach. Zawsze was widzę, zawsze czytam wasze słowa i zawsze mam łzy w oczach, kiedy widzę wasze awatary i myślę, że gdzieś tam jesteście i czytacie moje wypociny.

Gratuluję, jeśli przez to przebrnąłeś.

Zachęcam do tweetowania - #uncivilpl