Rozdział 6

"Jeśli boisz się czegoś, wiedz, że przyczyna twego strachu tkwi
nie poza tobą, lecz w tobie."

 * Z dedykacją dla Szaki Tomlinson ;*

Ściany w niektórych miejscach pokryte były grzybem, rury rdzą, a stare meble kurzem. Wydaję mi się, że gdybym miała alergię długo bym nie pożyła.

Już dawno przestałam dygotać z zimna, chyba się przyzwyczaiłam, nie powiem - nie pogardziłabym gdyby Louis znów użyczył mi swojej ciepłej piersi, teraz jedynie siedzi pod drzwiami i udaje, że mnie nie ma. Jak dojrzale. 

Ciszę przerywają nasze oddechy, nic więcej. Duszą towarzystwa bym go nie nazwała. Nie wiem ile już tu siedzimy..godzinę, może dzień. Cały czas wpatrzona byłam w szatyna, kilkudniowy zarost dodawał mu męskości, której i tak miał zanadto, ramiona pokryte były tatuażami oraz drobnymi ranami. Niezły. Ugh, co ja gadam! Słowo daję, zaczynam wariować.

Oboje unieśliśmy głowy gdy stalowy zamek ustąpił, a drzwi otworzyły się. W progu stał ten sam chłopak, który nagrywał mnie wraz z Tomlinsonem - Liam.

- Musimy się stąd wynieść i to szybko. 

Och, jasne. 

Poczułam uścisk dłoni wokół nadgarstka, a po chwili byłam ciągnięta schodami na górę. Byłam zbyt zmieszana i niepewna  zaistniałej sytuacji żeby jakkolwiek zareagować. Maszerowałam posłusznie ze spuszczoną w dół głową, już teraz słychać było różnorodne krzyki i wrzaski. 

Panował tam istny chaos, wszędzie walały się pobite ciała i krew, na sam widok było mi niedobrze. Jako córka policjanta nigdy nie musiałam oglądać takich widoków, a przyznam szczerze, że jestem bardzo wrażliwa- kiedy wraz z Oliverem oglądaliśmy 'Chirurgów' zawsze zasłaniałam oczy podczas operacji. Rzeźnie mnie nie jarają, sory. "Oni wszyscy zginęli za niego" - pomyślałam za co chwilę później się skarciłam. Tylko niepotrzebnie się nakręcam. Stawiałam ostrożnie kroki uważając aby nikogo nie podeptać. I tak nie poczują, nie żyją. 

Liam prowadził nas ku wyjściu, tuż za nim szedł Tomlinson i na szarym końcu ja - to takie oczywiste. Mogłabym zastanawiać się jak to możliwe, że wojna gangów rozgrywa się w biały dzień, ale po co? Przecież i tak nie zrozumiem logiki przestępców. 

Serce przestało bić, poczułam niewyobrażalny piekący ból. Krzyknęłam zwracając na siebie uwagę Louisa, moja brudna koszulka powoli zachodziła krwią wydobywającą się ze świeżo zrobionej rany na brzuchu. Otworzyła usta by coś powiedzieć, ale głos uwiązł mi w gardle. Oparłam się plecami o zimną ścianę i beznamiętnie się po niej zsunęłam, jedyne co czułam to wciąż narastający i wszechogarniający chłód. Leżąc tak w kałuży własnej krwi obserwowałam wciąż rosnącą furię w oczach Tomlinsona i liczyłam swoje -najprawdopodobniej- ostatnie oddechy.

Kiedy w końcu szatyn oderwał ode mnie wzrok przeniósł go na uciekającego czarnowłosego mężczyzna, w dłoni trzymał nóż, którym chwile wcześniej mnie ugodził. W momencie, w którym diler mierzył pistoletem do uciekiniera, a ja czułam, że powoli odpływam wspominałam całe swoje życie. Lata, w których razem z rodzicami jeździliśmy  na wieś, pierwszy wygrany konkurs baletowy, a nawet migdałowe lody z cukierni na końcu piątej przecznicy. Byłam wtedy taka...szczęśliwa. Samotna łza spłynęła po policzku - okazałam słabość.

Moje ciało zostało uniesione - Louis trzymał mnie w ramionach i biegł przez tłum wciąż walczących ludzi, mroczki migotały przed oczami, czułam, że zasypiam. Boże, czy ja umieram? 

 *

 Śnieżnobiały sufit - to jedyne co widziałam zaraz po odzyskaniu przytomności, najmniejszy ruch sprawiał mi ból w okolicy klatki piersiowej. 

Co się właściwie stało?

Brzuch owinięty był w gruby bandaż i widziałam na nim poświatę krwi, leżałam w samym biustonoszu eksponując pokaźnej wielkości biust. Automatycznie zalałam się rumieńcem i otworzyłam szerzej oczy.

- Zostałaś ugodzona nożem, zemdlałaś. Musiałem cię opatrzyć dlatego nie masz bluzki.- jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, ton głosu był równie spokojny jak on sam. 

Czyli, że to on mnie rozbierał?! Widział mnie pół nagą?!

- Boże.. -szepnęłam mając nadzieję, że nie usłyszy. Po chwili po pomieszczeniu rozniósł się donośny śmiech, chłopak podszedł do krawędzi łóżka, na którym się znajdowałam i chwycił mój podbródek w dwa palce. Nie ruszałam się, wolałam go do niczego nie prowokować. 

- Skarbie gdybym chciał zobaczyć Cię bez ubrań już dawno bym to zrobił. - no tak! Uznałeś, że musisz mi jeszcze dowalić, co z tego, że prawie umarłam!

Przełknęłam głośno ślinę i zaparcie wpatrywałam się w jego tęczówki próbując nie okazywać strachu, musiałam być dzielna. Wkrótce jego wzrok zjechał na linię moich piersi, oblizał seksownie wargi. Mogłam sobie jedynie wyobrazić co zaraz się stanie. Moje najczarniejsze myśli nie sprawdziły się bo on jedynie wstał i odszedł bez słowa. Nie chciałam ponownie zostać sama, nie teraz kiedy mam ranę kłutą  na brzuchu. Może Louis i był sadystycznym bandziorem, ale był także człowiekiem. Wyjątkowo przystojnym człowiekiem. 

Zegar wiszący na ścianie o każdej równej godzinie wydawł z siebie radosna melodię. Tak właściwie gdzie ja jestem? Po tym co stało się wczoraj musieliśmy opuścić tamten dom - choć i tak pewnie nic z niego nie zostało. Ten wydawał  się większy, a przede wszystkim czystszy, nie było kurzu i pyłów. Nareszcie przyzwoite warunki. 

Mimo dużego bólu podniosłam się i nasunęłam na ciało bluzkę, bose stopy stawiały kolejne kroki w kierunku drzwi. Musiałam stamtąd wyjść. Chwyciłam klamkę i pociągnęłam ją w dół. Na korytarzu było cicho, wczoraj stracili wiele ludzi, ale znaleźli się ocalali. Ocalali? Boże Oliver!  Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że coś mogło mu się stać. Przyłożyłam dłoń do czoło zastanawiając się co mogłam zrobić, byłam całkowicie bezsilna. 

- Co robisz? - Liam obrócił mnie w swoją stronę trzymając za ramię. Wstrzymałam oddech, tak naprawdę nie znałam go zbyt dobrze, nie wiedziałam czego mogę się po nim spodziewać.

- Czy mógłbyś... zaprowadzić mnie do Louisa? 

Mijały sekundy, a nadal nie uzyskałam odpowiedzi, może zastanawiał się czy powinien to zrobić. 

- Chodź - jak powiedział tak zrobiłam, dotrzymywałam mu kroku starając się iść jak najdalej od niego. Z twarzy od momentu pobudki nie schodził mi grymas, ból był tak silny, że chociaż tak mogłam okazać co tak naprawdę czuję. 

Stanęliśmy pod drzwiami ze złotą klamką. Wpuszczono mnie do środka, chłopak rzucił mi krótkie spojrzenie i lekki uśmiech.

- Stęskniłaś się kocie? - słyszałam rozbawienie w jego głosie, podniósł się i podszedł do mojej osoby, wzrostem nade mną górował przez co musiałam unieść lekko głowę.

- Proszę powiedz mi co z Oliverem.. 

- Nie takim tonem. Wiesz, że ja niczego nie robię za darmo. - przejechał zewnętrzną stroną palca wskazującego po moim policzku. W tym momencie nie wiedzieć czemu pomyślałam jak okropnie wyglądam. Mam rozcięcie na nadgarstkach od sznurów i ranę na policzku, wszystko przez niego. 

- Zrobię wszystko - rzekłam zrezygnowanym tonem.

- Pocałuj mnie - szepnął wprost do mojego ucha - z uczuciem.

Skurwiel. Pieprzony skurwiel!

Przymknęłam powieki walcząc sama ze sobą, jego słowa były równoznaczne ze spoliczkowaniem mnie.

On jest chory! Muszę go pocałować - ta myśl krążyła po mojej głowie wywołując ciarki na dole kręgosłupa. 

- Zgoda. - oblizałam wargi, a usta Louisa wygięły się w niemrawym uśmiechu. Łzy powoli zbierały się w kącikach moich oczu, ale nie mogły ujrzeć światła dziennego. Zbliżyłam twarz do jego, byliśmy w odległości zaledwie kilku milimetrów. Zacisnęłam pięści, aby powstrzymać wciąż trzęsące się dłonie i złączyłam nasze usta. Tomlinson natychmiast oddał pocałunek i prosił o wejście językiem. Nie miałam wyjścia - wpuściłam go. Jego dłonie wodziły po moich ciele, kiedy dotarły do pośladków zacisnęły się na nich, podskoczyłam zaskoczona, a on zaśmiał się cicho. Postanowiłam juz to zakończyć, diler przygryzł mą dolną wargę i odsunął się.

- Twój kolega żyje i ma się dobrze, a co do pocałunku.. mam nadzieję, że ci się podobało. Chętnie bym z tobą o tym porozmawiał, ale mam interesy, wybacz skarbie. - wypchnął mnie za drzwi.

Kurwa.

Pocałowałam bandytę.

Pocałowałam mojego porywacza!  

Odetchnęłam z ulgą, już po wszystkim, nie musisz się niczego bać, Evie. Szłam wolnym krokiem w stronę pokoju kiedy czyjaś ciepła dłoń wciągnęła mnie do pomieszczenia tuż obok. Serce jakby podskoczyło mi do gardła, nie widziałam czy mam krzyczeć czy lepiej siedzieć cicho. Ja pierdole.

- Ev, otwórz oczy! - zaśmiał się mój stary przyjaciel odciągając dygoczące dłonie od moje twarzy, westchnęłam. 

- Dzięki Bogu to ty! - zarzuciłam mu ręce na kark i wtuliłam się w jego osobę, bliskość przyjaciele podnosiła mnie duchu. 

- Przyniosłem ci ubrania, bo wybacz, że to powiem, ale wyglądasz strasznie. - uniósł dłonie w obronnym geście, a ja tylko posłałam mu wymowne, pełne oburzenia spojrzenie. On to wie, ja to wiem, ty to wiesz, chłopak mówi prawdę, Evie.

Bluzka, którą od niego dostałam nie była najpiękniejsza, ale za to czysta i to był jej najwspanialszy atut.

- Dziękuje - cmoknęłam powietrze w ramach wdzięczności i odwróciłam się do chłopaka plecami, ściągnęłam stary, biały materiał po czym rzuciłam nim o ziemię.

- Co ci się stało. - palcem wodził wzdłuż bandażu.

- Wczoraj oberwałam nożem. 

Pośpiesznie ubrałam nową część garderoby, ucałowałam go w policzek i wróciłam do siebie. Nie widziałam innego wyjścia, w końcu nie będę mu opowiadać jak było bo sama dobrze tego nie wiem. 

_________________________________________________________________

Cześć ;-;

Jak wam się podoba rozdział? Wybaczcie, osobiście uważam, że jest beznadziejny i myślę, że źle wszystko opisuje, sytuacje są nie jasne.

Boże, fatalnie.

Dobra nie przedłużam bo jestem chora i muszę wracać do łóżka.

* Wybaczcie błędy, ale mam gorączkę i ciężko się tak pisze XD

Dziękuje za wszystkie komentarze, wyświetlenia i obserwy <3

Kocham was, xx