Rozdział 18

Otaczały mnie cztery, szare ściany. Tworzyły konstrukcję, które odcinała mnie od wolności. Słabe, wciąż migoczące światło lampy nad moją głową podrażniało moje zmęczone oczy.

Gdzie ja jestem?

Obejrzałam się dookoła, tłumiąc pulsujący ból we wszystkich kręgach mojego ciała.

- Twoja kolej. - powiedział nieznany mi mężczyzna.

Siedział naprzeciwko mnie, miał rozcięty łuk brwiowy i wargę, kapiąca krew ubrudziła lnianą koszulę chłopaka. 

Odwróciłam wzrok od jego twarzy i skierowałam go na przedmiot, który wyciągnął w moją stronę.

Pistolet.

I nagle mnie olśniło.

Ten pokój, ten mężczyzna i co najważniejsze broń.

Grałam w rosyjską ruletkę. 

Nie wiem od jak dawna, ile zostało do wystrzału, ile jeszcze pożyje jedno z nas.

- Twoja kolej. - powtórzył z naciskiem na słowo "twoja". Pojedyncza kropla poty płynęła wzdłuż jego rany.

Przełknęłam ślinę i chwyciłam przedmiot śmierci. Był mały, ale ciężki.

To wszystko było takie chore, zaraz miałam strzelić sobie w łeb w nadziei, że los będzie mi sprzyjał.

Odmawiając krótką modlitwę, przyłożyłam pistolet do skroni.

Amen.

Pociągnęłam za spsut.

Łapczywie łapiąc powietrze podniosłam się i otarłam twarz z potu. Moje serce waliło niczym młot pneumatyczny włączony na turbo obroty.

Jezu, dlaczego moje sny muszą być tak szalenie psychologiczo-metaforyczno-pojebane? 

Cholera! Nawet nie wiem czy zginęłam!

-Co jest?- mruknął Louis.

Miał zmierzwione włosy i ochrypły głos.

- Zły sen, śpij dalej. 

I chociaż próbowałam nas zapewnić, że koszmar już się skończył, że wszystko będzie okej - nie czułam tego.

Przed oczami nadal widziałam utęskniony, pełen żalu i bólu wzrok mężczyzny.

Rosyjska ruletka, też ci pomysł. Wydaję mi się, że w mym, jakże krótkim życiu już wystarczająco dużo razy groziła mi śmierć. 

- I tak już nie usnę. - warknęłam sama do siebie.

Wstałam i rozpoczęłam wędrówkę po pokoju. Tak naprawdę, jedyne z czego do tej pory w nim korzystałam, była szafa z ubraniami. Na przeciwległej ścianie wisiał duży telewizor, a pod nim -na komodzie- leżał pilot. 

Dzięki cichemu chrapaniu Louisa wiedziałam, że usnął, dlatego bez zawahania włączyłam sprzęt na pierwszym kanale, jaki się wyświetlił. Informacje, czad.

Niska blondynka z mikrofonem w ręce wpatrywała się w kamerę i z poważną miną głosiła krótki monolog.

- Stoimy właśnie przed miejscem, w którym doszło do przedwczorajszej tragedii. - mówiła. - To właśnie tutaj gang pod przewodnictwem Louisa Tomlinsona w brutalny sposób zamordował ponad trzydzieści pięć ofiar. Byli to brytyjscy policjanci, których zadaniem było odnalezienie porwanej Evie Martin. - Na dole ekranu pokazano dwa zdjęcie - jedno moje, drugie Lou. Przełknęłam ślinę i słuchałam dalej. - Po tym jak dowodzący sprawą śledczy Tyler Brooks stracił swoje życie, sprawcy wraz z Evie uciekli z miejsca zdarzeń. Nie mamy żadnych informacji na temat miejsca ich pobytu, dlatego jeśli ktokolwiek z państwa widział Louisa Tomlinsona, proszę zadzwonić pod numer podany na dole ekranu. W grę wchodzi życie dziewczyny. 

Poczułam, jak całe drżę. T r z y d z i e ś c i   p i ę ć   ofiar?! Wiedziałam, że zginęło wiele z nich, ale nie, że aż tyle! Boże, to niemożliwe! Co najważniejsze - oni dalej mnie szukają. Pozostali policjanci stracili swoich współpracowników, przyjaciół, a może nawet braci. Są źli, nawet bardziej, niż byli wcześniej. Na pewno nie odpuszczą i prędzej czy później nas znajdą. Pytanie czy chciałam, by nastąpiło to prędzej czy później? 

- Dzień dobry, wracamy po krótkiej przerwie. Nazywam się Amanda Lake, stoję obok rodziców porwanej Evie Martin. - kamera pochwyciła ciała dwóch osób. 

Mama i tata wyglądali na niesamowicie zmęczonych, założę się, że od czasu mojego zniknięcia nie śpią zalecanej normy. Oboje mocna zaciskali dłonie, jakby miało im to pomóc racjonalnie myśleć. Od razy kiedy zerknęłam na postać mojej mamy, wiedziałam, że nie jest już tą samą osobą. Schudła, i to bardzo. Tak strasznie się o nich martwiłam.

- Jak się państwo trzymacie? - zapytała reporterka. 

- Myślę, że żadna osoba, której uprowadzono dziecko nie jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Jesteśmy zmęczeni, nie możemy spać myśląc o naszej córce.

- Wierzę, że policji uda się ją odnaleźć. Czy chcą państwo powiedzieć coś do kamery? 

Głos zabrała mama, widać, że wiele ją to kosztowało. 

- Oddajcie nam Evie. - nie powstrzymywała łez, leciały one ciurkiem po jej policzkach. - Oddajcie nam naszą kochaną córeczkę, błagam. Jeśli ktokolwiek wie coś na temat miejsca jej pobytu, poinformujcie nas. Chcemy odzyskać Evie. 

Westchnęłam i zaniosłam się głośnym szlochem. 

- Mamo... 

Drżącą dłonią zasłaniałam usta i płakałam skulona na dywanie. 

To wszystko nie może się tak skończyć, moi rodzice nie mogą umrzeć na starość, nie wiedząc gdzie jest ich córka. Przecież mają tylko mnie. 

Dlaczego nas to spotkało? Dlaczego to mój ojciec musiał wpakować Louisa za kraty?

- Evie? - Louis stanął za mną i uporczywie mierzył mnie wzrokiem. - Płaczesz.

Nie, moje oczy tylko się pocą. Zgaduj dalej. 

Tak, płaczę.

- Co się stało? 

- Widziałam wywiad z moimi rodzicami. - wydukałam - Tęsknie za nimi.

- Nie, nie tęsknisz.

Zaraz.

Co?

Co?

Co? 

Czy on właśnie... tak, zrobił to. O co chodzi? 

Posłałam mu pytające spojrzenie, ale zignorował je.

- Wstawaj, idziemy coś zjeść. 

Hola! Zwolnij kowboju... moja mama nic nie je, ojciec nie śpi, zabiłeś trzydzieści pięć osób, a ja mam o tym zapomnieć i iść wpierdolić śniadanie?

Zmrużyłam z niedowierzania oczy i podniosłam się. Przestałam płakać, otarłam łzy, nie spuszczając z niego wzroku.

- O czym ty mówisz? Posłuchaj Louis..

- Nie. To ty posłuchaj - zmniejszył odległość między nami, tak, że czułam jego oddech na swojej twarzy - masz o nich zapomnieć. Rozumiesz?

- Nie, nie rozumiem. Mam zapomnieć o moich rodzicach? Zwariowałeś?! Myślałam, że kiedy sprawa ucichnie będziemy mogli do nich pojechać i wszystko wyjaśnić. Tak bardzo chcę ich zobaczyć.

- Kurwa, Evie! - otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale uniemożliwił mi to jego krzyk. - Zamknij się! Nigdy więcej ich nie zobaczysz! 

- Nie! 

Od razu pożałowałam mojego wybuchu. Dłoń Louisa z zawrotną prędkością uderzyła moją twarz, przez co zachwiałam się na nogach. Zgięta w pół chwyciłam się ściany. Ogień rozpalał mój policzek, jak na zawołanie, w moich oczach znów pojawiły się łzy.

- Oni nie są ci potrzebni! Masz mnie, rozumiesz?! - szarpnął mną, na tyle mocno, że wylądowałam na podłodze. 

Boże, on mnie bije! 

- Przestań. - wydukałam.

Chwytając za włosy, postawił mnie na nogi. Spojrzałam w jego oczy, zamiast błękitu byłą tam jedynie ciemność.

- Nie.Są.Ci.Potrzebni. - za każdym wypowiedzianym słowem obijał moją twarz swoją pięścią. Czułam, jak świat wiruje mi przed oczami. Bolało mnie całe ciało, nawet nie wiedziałam, w co bił, wszystko się rozpływało. Odkaszlnęłam, a z moich ust wyleciała krew. Normalnie byłabym przerażona, ale wtedy.. wtedy nie wiedziałam co się dzieje. Przecież mówił, że mnie kocha, tak? Że coś do mnie czuje.. więc czemu teraz mnie katuje? Dlaczego tak bardzo zezłościł się na wieść, że tęsknie za rodziną. 

- Jesteś idiotką! 

Trzasnął drzwiami. Zimna podłoga ochładzała moje rany, ale nie na tyle, by przestało palić. Piekło, jak cholera. Przez lekko zmrużone oczy widziałam krew zdobiącą przestrzeń wokół mnie. To była moja krew. 

Resztka moich sił uszła wraz z ostatnią sekundą mojej przytomności.

____________________________________________

Cześć i czołem! :3

Już w środę woooolneeee! <3

Tak, dżizas, tak!

Co do rozdziału: czytałam komentarze pod ostatnim i prawie wszystkie to: "Louis jest taki słodki!" albo " Och, Louis już nie jest bad ;("

I nawet nie wiecie, jak się śmiałam myśląc o tym rozdziale.. "hahahha no to się zdziwią, poczekajcie dzióbki do następnego"

I jak? Louis nadal jest słoooodki? B)

Louis aka Chris Brown.

Tak przy okazji: 

 Nie mogę z tego zdjęcia XDDDD

 Pis joł XD

Ps: Jeśli zmieniłeś user, a chcesz nadal być informowany, poinformuj mnie o tym. Błagam.

PS.S - Jeśli piszesz o Uncivil, dodaj: #uncivilpl
To pomysł czytelniczki! :3

czytasz = komentujesz