Rozdział 14

"Jedną z naj­bar­dziej sku­tecznych po­kus zła jest wez­wa­nie do walki."  

 

 

 *3 lata wcześniej*

Była północ. Jedynym źródłem światła, które umożliwiało widoczność w tę wyjątkowo ciemną noc, były reflektory czerwonego Audi stojącego między dwoma, starymi budynkami w centrum Londynu. Wiał lekki wiatr, ale nie było zimno, właściwie przyjemnie. Louis siedział na miejscu pasażera i od dziesięciu minut wyczekiwał swojego klienta. Jak zwykle odziany był w czarną, skórzaną kurtkę, jeansy tej samej barwy i szarawy podkoszulek, który za niepamiętnych czasów był śnieżnobiały, była to ulubiona bluzka Tomlinsona, zakładał ją przy każdej większej wymianie, liczne prania odebrały jej urok i czar. Jego brązowe włosy, lekko rozczochrane, zasłaniały niemal całe czoło, był bardzo przystojny i nigdy się z tym nie krył. W końcu nadal był osiemnastolatkiem, jego zawód nie pozwalał mu na bycie typowym młodzieńcem z Londynu, ale starał się zachowywać takie pozory. 

Tak, to ten Louis Tomlinson.

Złoty chłopak w świecie dilerki, morderstw i gangów. 

Wiele osób zastanawia się, jak to możliwe, jak tak gówniarz osiągnął sukces wielkości *Pabla Escobary? To talent, sam już nie pamięta jak wkręcił się w to gówno, ale wie, że to kocha, jest dumny z każdego przemytu, zabójstwa i pieniędzy, których ma w brud. Dlaczego nie podciera nosa dwudziestkami? Bo robi pięćdziesiątkami. Takie właśnie było jego życie.

- Jeszcze dwie minuty i jedziemy.- syknął.- Nie będę tutaj siedział i robił z siebie idioty.

- Tak, szefie.

Niebieskooki ułożył dłoń i na karku i potarł go energicznie. Był bardzo niecierpliwy, nie dość, że robił przysługę temu facetowi i sprzedawał mu swoje dragi, to jeszcze musiał marnować cenny czas i czekać na niewdzięcznika.

- Przepraszam za spóźnienie! - o wilku mowa. - Straszne korki na mieście. 

Louis zachował obojętny wyraz twarzy, zabrał dłoń i otworzył nią drzwi, kiedy stanął przed klientem dostrzegł sporą różnicę między ich sylwetkami. 

Tomlinson był wysoki, szczupły, ale umięśniony, natomiast drugi mężczyzna sprawiał wrażenie smakosza piw, znaczył o tym duży brzuch i szerokie ramiona, był niski, musiał lekko unieść głowę, aby zrównać się z dilerem.

Nie należał do najmłodszych, zapewne był jednym z zapracowanych tatusiów, którzy mają dość monotonności jako głowa rodziny.

- Rozumiem. - beznamiętny ton i wyraz twarzy, to jedyne co mógł mu zaoferować. - Masz pieniądze? Tyle, ile trzeba? 

- Właściwie. - zaczynają się schody. - Mam połowę, nie udało mi się znaleźć więcej.

Tomlinson zaśmiał się. Jego silne przedramie błyskawicznie przyparło niższego do ceglanej ściany tuż za nim. Jęknął i spróbował odepchnąć szatyna od swojej szyi. Nieudolnie. 

- Wytłumaczę ci coś.- wyszeptał. - Połowa kasy oznacza połowę dragów, a jako, że towar dostałeś wcześniej, teraz nie mam ci go jak zabrać. Dał ci szansę Byron, ale ją zmarnowałeś, nie chciałem tego robić. - wyciągnął srebrny pistolet z tylnej kieszeni spodni. - Ostatnie słowo? 

- Jesteś zatrzymany. Opuść na ziemię broń, unieś dłonie do góry i powoli obróć się w naszą stronę. - rozległ się opanowany głoś gdzieś z tyłu. Louis zmarszczył czoło, błękit zniknął z jego oczy, a na to miejsce wstąpiła czerń. 

Pułapka.

Wkręcili go. Wrobili Tomlinsona. Nie istnieje żaden Byron, jak mógł być tak głupi?!

- Powtarzam, odłóż broń i unieś ręce do góry. 

Kącik ust uniósł się ku górze, odsunął się od "Byrona", który po chwili dołączył do kolegów po fachu, obrócił się i szybkim ruchem wykonał nieudolne strzały. Kurwa, mają osłonę. 

- Opuść broń! Bo będę strzelać. - nim szatyn wykonał ruch, za jego plecami pojawił się umundurowany mężczyzna, ten sam, który wplątał go w to gówno. 

- Masz prawo zachować milczenie, jedziemy na komendę. - ludzie rozchodzili się kiedy Byron prowadził przestępce do radiowozu, złość Louis rosłą z każdą sekundą, widział, że jego dwaj kumple skończyli tak samo, Liam i Greg też trafią do pierdla. 

- Kutas. Pierdolony, stary kutas! - krzyknął Tomlinson, gdy policjant sadzał go na brudnej od krwi tapicerce auta. - Zniszczę cię! Rozumiesz?! Zniszczę! 

***

Na komisariacie pachniało parzoną kawą i potem, wszędzie kręcili się umundurowani, jeden szedł z papierami, inny z kubkiem. Jak Louis nienawidził tego miejsca, trafił już kiedyś do więzienia, ale nie na długo, wyciągnęli go, ale nie tym razem, dowody są zbyt duże.

Kajdanki już powoli uwierały, ale nadal pozostawał obojętny. Prowadzili go do pokoju przesłuchań, drzwi numer 117 czekał na niego otworem,Byron siedział w środku i przyglądał się małym woreczkom z białym proszkiem. 

To te same, który kupił kilka dni wcześniej od ludzi Tomlinsona, od początku były dowodami w sprawie.

- Usiądź. - niechętnie zajął miejsce. - Zacznijmy od zarzutów. Udowodniliśmy ci dilerstwo, za co dostaniesz dwa lata, jak dobrze pójdzie trzy. Do tego dochodzi grożenie bronią. - przechylił głowę, otworzył i wysypał zawartość woreczka. Louis zacisnął pięść tak mocno, że zbielały mu knykcie. Marnuje towar za tysiąc złotych. Co za prostak. - Szkoda, że nie dowiedliśmy kilku morderstw, ale lepsze to niż nic. Jesteś taki młody, dlaczego to robisz? Gdyby moja córka paprała się w takim gównie...

I wtedy go naprawdę zainteresował. Uniósł głowę, a w jego oczach błyszczałą czysta nienawiść. 

- Nie rzucam słów na wiatr, jeśli powiedziałem, że cię zniszczę, zrobię to. - wyciągnął się na krześle, położył nogi na stoliku przed nim i przybrał nonszalancki wyraz twarzy. - Masz córkę. Jeśli tylko dowiem się kim ona jest, złapię ją, zgwałcę, wykorzystam do cna, a potem zabiję, na twoich oczach. Czy to będzie wystarczający ból? Nie, na koniec zarżnę ci żonę, a następnie umażę jej krwią. Nie potrzebnie wpierdalałeś się w moje sprawy, zemszczę się chuju!

- Hmm.. poetycko, zabierzcie go do celi. 

Dwóch śledczych chwyciło go za ramiona i wyprowadziło z pokoju.

- Zabiję cię! - krzyknął na odchodne Lou. 

*3 lata później*

Louis codziennie podchodził do charakterystycznych drzwi, do których przybite było zdjęcie. Uśmiechnięta brunetka wpatrywała mu się prosto w oczy, biedna nie wiedziała co ją czeka. Może źle postępował, w końcu młoda niczym mu nie zawiniła, ale obiecał, że się zemści. Trzy lata w pierdlu, jedzenia brei i marnowania czasu są warte nawet tego. 

- Dzisiaj się zobaczymy. - w zwyczaju miał mówić do fotografii. 

- Louis? 

- Tak, Liam? 

- Jedziemy po nią, wrócimy za jakąś godzinę. 

Tomlinson wyjrzał przez okno, był środek dnia, ale w Londynie ludzie nie zwracają uwagi na innych, nikt nie zobaczy porwania. 

- Czy Oliver wie, że mamy porwać tą laskę?  - zapytał niespodziewanie Liam. - Wiemy, że się przyjaźnią.

- Nie wie, niech tak zostanie, przecież nie chcemy by nasz maluch ją ostrzegł. Na pierwszy rzut oka widać, jak ślini się na jej widok.

Coś zakuło Louisa w sercu, nie znał jej, ale wizualnie go kręciła, lubił brunetki, dodatkowo miała pełne usta i ładne ciało. Gwałcenie jej będzie przyjemnością. 

Czarna furgonetka zatrzymała się w zaułku, dziewczyna stałą tyłem do nich, lewą nogą kopała mały kamyk, dłonie znalazły swoje miejsce w kieszeniach. Coś ją martwiło, była jakby zdenerwowana. 

- Teraz. - polecił jeden z trzech mężczyzn. 

Wyskoczyli z samochodu, Sam uniósł ją nad ziemię i zakrył usta dłonią, podczas gdy inny nakładał na jej głowę worek. Szamotała się i krzyczała, ale było za późno. "Jeszcze kilka lat temu byłoby mu jej szkoda, ale teraz takie akcje są na porządku dziennym, ktoś nie płaci - kulka w łeb, ktoś się spóźnia - kulka w łeb, tak wygląda nasze życie" - pomyślał Sam.

Odjechali jakby nigdy nic, wielokrotnie patrzyli w jej stronę, worek nasiąkł od łez, które chwilowo nie ciekły - pewnie zemdlała. 

- Pośpieszcie się, Louis chce ją jak najszybciej.

________________________________________

* kolumbijski baron narkotykowy, który stał się jednym z najbogatszych ludzi na świecie dzięki przemytowi kokainy do USA i innych państw.

 

Dobiliśmy do pięknej liczby 150 obserwatorów! <3

Nie wiem jak wam się to podoba, sposób w jaki napisałam ten rozdział, wiem, że nigdy nie opisałam jak dokładnie wyglądało porwanie Ev, ani jak Lou trafił do celi, do dzisiaj! :D Bardzo lubię pisać w tej osobie ^^ (PS: Nowe opowiadanie, które ukarze się, gdy skończę Strange, będzie pisane właśnie tak ^^, zwiastun dodam na Strange przy ostatnim rozdziale, a link do bloga przy epilogu :D )  

Tak więc, mam nadzieję, że się wam podoba. 

Z racji tego, że jest coraz więcej czytelników, znów mały szantażyk. 

Prosta sprawa, masz mi robić wyrzuty, to sobie odpuść, albo zastanów się co ty byś zrobiła :)) Mogę wydawać się niemiła, ale czasem trzeba radykalnych środków. 

70 komentarzy = następny rozdział.