More Uncivil - Rozdział 24

*muzyka*

"Spójrz w moje oczka, a dowiesz się, jak bardzo cię nienawidzę"

~Kilka miesięcy wcześniej; Oliver~

Dogoniłem Evie i od razu zauważyłem, jak poddenerwowana jest. To pewnie jak zwykle sprawka jej ojca. Ten człowiek nie rozumie słów "intymność" i "prywatność". Można powiedzieć, że za cel honoru ustanowił sobie kierowanie życiem swej córki.

- Evie, słuchasz mnie? - pomachałem jej dłonią przed twarzą
- Tak, zamyśliłam się, mów. 
- Powiedziałem, że fajnie by było gdybyśmy gdzieś razem wyskoczyli. Może kino?
- Oli, tyle razy ci mówiłam, to się nie uda. Wiem, że coś do mnie czujesz, ale ja nie. Proszę, nie komplikuj tego.

Odrzucenie. Kolejne.

Po części ją rozumiem. Znamy się od dawna, jesteśmy dla siebie przyjaciółmi, a z takiego uczucia trudno zrezygnować. Związek wiązałby się z dodatkowymi problemami, w razie zerwania stracilibyśmy nie tylko "chłopaka" lub "dziewczynę", ale też osobę, która zna cię od zawsze. 

Już miałem się odezwać, kiedy mój telefon wydał z siebie powiadomienie. Wyciągnąłem go z kieszeni i odczytałem wiadomość. Jeden z ludzi Tomlinsona napisał, że mam się zjawić w siedzibie już, teraz, zaraz. Ciekawe co znów się stało, do czego tym razem jestem potrzebny?

 Można pomyśleć, że nie lubię tego zajęcia, ale tak nie jest. Szef płaci niezłą sumkę, która bez problemu starczy na opłacenie czynszu przez całe studia, zakup nowego auta i wiele innych. Poza tym lubię korzystać z broni, pozwala ona na poczucie się lepszym, ważniejszym... groźniejszym. 
- Brad napisał, że muszę mu pomóc przy motorze, będę się zbierał, ok? 

- Jasne, biegnij. - Evie uśmiechnęła się tym swoim uśmiechem, który śnił mi się każdej nocy. Wiedziałem, że byłoby dla niej lepiej, gdybym został, ale obowiązki wzywają

***

Wtargnąłem do środka i mój wzrok skupił się na mężczyznach, którzy biegali z kąta w kąt. Jedni pakowali bronie, inni siedzieli nad mapami jakiegoś miasta. Co do cholery? Co jest aż tak ważne, że leniwe goryle wzięły się do pracy? Nie tracąc czasu, podbiegłem do Daniela i zagadałem obojętnym głosem.

- Co tu dzisiaj taki ruch?
- Szef niedawno wyszedł z więzienia, w którym spędził trzy lata. - spojrzał na mnie. - Glina, który wpakował go do pierdla ma córkę. Dzisiaj robimy po nią wypad.
- Nieźle. Laska ma przejebane.
- No, współczuję małej. Nie chciałbym być w jej skórze.
Zaśmiałem się, mimo iż nie czułem rozbawienia. Pewne było, że dziewczyna nie wyjdzie z tego cało - to będzie jej koniec. Kto to wie. Może to mała dziewczynka, która ledwo wyjdzie z przedszkola, a znajdzie się w samochodzie wraz z zamaskowanymi, napakowanymi kolesiami. Nie mogłem kwestionować decyzji szefa, ale uważałem, że Tomlinson jest pierdolonym dupkiem, skoro mści się na niewinnej osobie.
- Wiadomo kto to jest? - zapytałem zmieniając magazynek w moim pistolecie.
- Wiem tylko, że ma na imię Evie. 
Moja ręka zamarła w powietrzu. Na chwilę wyłączyłem swój umysł, nie ruszałem się, nie oddychałem - po prostu stałem jak wryty. To nie możliwe. Na pewno w Londynie jest inna Evie, której ojcem jest policjant z wydziału narkotykowego. Bo jest, prawda? Nie może chodzić o  m o j ą  Evie. Nie może.
- Evie? - mógł głos drżał, a ja starannie to ukryłem.
- Ta, więcej nie słyszałem. Zgarniają ją za parę minut.

 ~Evie~

- Miałeś rację! - zachichotałam - To najlepsze cynamonówki jakie jadłam!
Szliśmy jedną z mniej zatłoczonych ulic Nowego Jorku. Wiatr rozwiewał moje włosy na wszystkie strony, a ja naprawdę żałowałam, że nie wzięłam ze sobą wsówek. Po tym jak Adam zaprosił mnie na śniadanie u Tiffaniego, myślałam, że żartuje. Wyszło na to, że się myliłam. No, bo kto by pomyślał, że po dziesięciu minutach drogi zatrzymamy się  pod maleńką kawiarenką Tiffany. Weszliśmy do środka i stanęliśmy w kolejce, po czym zamówiliśmy po bułce cynamonowej i kawie. Adam po raz kolejny miał rację - to najlepsze śniadanie jakie jadłam do tej pory. 
- Ciesze się, że ci smakuje - uśmiechnął się i ugryzł kęs swojej porcji. - Jeśli chcesz, możemy często tu zaglądać.
Właściwie nie wiedziałam, jak to odebrać. Z jednej strony była to miła propozycja, którą mogłam okrzyknąć mianem: "nie do odrzucenia", ale poczułam się niezręcznie. W końcu z Adamem zbliżyliśmy się do siebie w ciągu kilku dni, bez wcześniejszego poznania się. Dodatkowo było mi wstyd, że tak szybko nawiązałam kontakt z innym chłopakiem, podczas gdy Louis żyje w ukryciu. 
Milcz, głupia dziewczyno. On już dawno o tobie zapomniał. 
Tak, to pewnie prawda. Nie mogę zawracać sobie tym głowy. 
 - Pewnie - odrzekłam. - Ile zostało nam czasu? 
Spojrzał na ekran telefonu.
- Dwadzieścia minut. Nie martw się - puścił mi oko - zdążymy.
Zaśmiałam się, kiedy owinął swoje długie palce wokół mojego przedramienia i bez ostrzeżenia puściliśmy się biegiem naprzód. Ludzie wykrzykiwali do nas nieprzyjemne słowa, obelgi, ale nie zwracałam na nich uwagi. Adam trzymał mnie kurczowo, tak, że nie mogłam się wyrwać. Chociaż szczerze... nawet nie próbowałam. Jego dotyk był ciepły, kojący i zapewniający bezpieczeństwo. "Zupełnie inny niż Louis'a" - pomyślałam.
Powoli asfalt zamieniał się na brukowaną ścieżkę, jaka prowadziła do naszej uczelni. Mogliśmy zwolnić, ale nie zrobiliśmy tego. Zatrzymały nas dopiero drzwi. 
- Zwariowałeś? - nie mogłam ustać na nogach, więc oparłam się o jego tors i pozwoliłam aby mnie objął. - Przebiegliśmy kilka przecznic! Nogi mi odpadają! 
- Ja w odróżnieniu od ciebie się cieszę.
- Tak? A z czego? Ze zmęczenia?
- Nie. - spojrzał na mnie szczerymi oczami. Pięknymi oczami. Dużymi oczami. - Ledwo się zatrzymaliśmy, a ty wpadłaś w moje ramiona. 
Zaśmiałam się i wydęłam usta w geście urazy. 
- Jesteś niemożliwy. 
Chłopak zdjął z siebie skórzaną kurtkę. Od tej pory miał na sobie jedynie obcisły, zielony t-shirt, który idealnie opinał każdy mięsień. Dałabym sobie głowę uciąć, że bluzka była zamała o jeden rozmiar, ale narzekać nie mogę. Jest na co popatrzeć. 
- Chodź na zajęcia. - poleciłam, czując, że palą mnie policzka.

~Louis~

Louis szedł przez parking sklepu spożywczego "Sugar Day" z dłońmi schowanymi w kieszeniach. Drogę oświetlał mu szyld sklepu oraz kilka ulicznych latarni. Było koło północy, więc nie zastał tam nikogo. 
Spojrzał na zegarek i zorientował się, że mężczyzna, z którym był omówiony, spóźnia się. Louis wyjątkowo nie lubił czekać na ludzi. Był niecierpliwy, a dodatkowo szalenie pewny siebie i uważał, że to inni mają się prosić o spotkanie z nim. 
Westchnął i kopnął mały kamyk, który odskoczył na pewną odległość, nie wydając żadnego dźwięku. Litera "g" w słowie "sugar" zamrugała, a następnie zgasła z wyczerpania baterii. 
Tomlinsonowi przeszło przez myśl, że to miast to kompletna dziura, w której wstyd się ukrywać, a co dopiero mieszkać. Gdyby tylko miał więcej czasu, znalazłby sobie lepszą miejscowość, ale zaraz po tym jak odjechał spod domu Evie, policja zamknęła główne drogi i autostrady, a jedna z bocznych i częściowo zapomnianych ulic prowadziła właśnie do tego zadupia.
Odwrócił się, gdy usłyszał warkot silnika. Na parking wjechał czerwony mustang - piękna maszyna, którą i Louis posiadał w swoim garażu.  Poczuł w sercu ukłucie zazdrości. Czy to nie niesprawiedliwe, że ten pachołek bez żadnych umiejętności, żadnego honoru i żadnej klasy ma wolność, podczas gdy szanowany Louis Tomlinson musi chować się jak mysz pod miotłą? Ma pieniądze, ma wszystko co potrzebuje, by żyć jak na milionera przystało, ale nie może z tego korzystać. Gdyby tylko był bardziej ostrożny, nie musiałby teraz pluć sobie w brodę. 
- Witaj, Louisie. - powiedział tamten.
Miał długą i niezadbaną brodę, na której można było dostrzec kilka okruchów. Widać było, że ubierał się na szybko, bo brudna koszulka i sprane dresy to nie najlepszy zestaw na ważne spotkanie.
Louis ledwo zamaskował odrazę malującą się na jego twarzy. Jak ktoś taki mógł mówić do niego po imieniu? 
- Spóźniłeś się. - wycedził przez zęby.
- Tak, musiałem opuścić całkiem niezłą domówkę.
"Na którą zaprosili cię ze względu na gruby portfel, ty obsrańcu." - miał ochotę dopowiedzieć Tomlinson.
- Masz to, o co cię prosiłem? - Louis wsiadł do mustanga. 
- Poruszyłem pół Nowego Jorku, żeby dowiedzieć się czegoś o tej dziewczynie. - podał mu kopertę.
Z jej wnętrza wypadł plik zdjęć, każde z nich przedstawiało piękną brunetkę, którą tak dobrze znał, i za którą tak bardzo tęsknił. 
- Co mi o niej powiesz? - zapytał Louis, przeglądając zdjęcia.
- Właśnie poszła na studia. Z tego co wiem, wybrała kierunek związany z kryminalistyką. 
- Tylko tyle? 
- Powiedz mi szczerze, po co dalej zawracasz sobie nią głowę? - w jego oczach błysnęła ciekawość - Widziałem, co z nią zrobiłeś. Wydaje mi się, że już spłaciła dług swojego ojca, po co dłużej ją męczyć? 
Louis prychnął i zacisnął dłonie w pięści. 
- Myślę, że to nie twoja sprawa. - powiedział to tonem, który zamknął młodziakowi usta. 
Znów skupił się na fotografiach. Na wielu z nich Evie stała przed budynkiem uczelni, sama lub z jakimś chłopakiem. 
Na początku Tomlinson nie zawracał sobie nim głowy, ale kiedy zobaczył jego twarz, na którymś z kolei zdjęciu, zirytował się.
- Kto to jest?
- Wiem, że ma na imię Adam i lata za nią jak pies.
Zdenerwowała go ta wiadomość. Jakim prawem ten szczyl uśmiechał się do  j e g o  Evie. 
- Mam z nim coś zrobić? - młody zapytał z uśmiechem na ustach
- Nie, za niedługo sam odwiedzę moją dziewczynkę.

Pożegnali się. Louis zdał sobie sprawę, że jego wizyta w Nowym Jorku nie może zostać odłożona na dłużej, niż kilka dni. Miał już plan. 

_________________________________

Cześć :)

Nie rozpisuję się, bo muszę się znowu pakować (;-;)

Udanych wakacji dla wszystkich.

PS: Robię tt packi, jak ktoś chce to czekam na tt.

*nie sprawdzony*

45 komentarzy = następny rozdział