More Uncivil - Rozdział 28

"Łam mi serce. Łam je tysiąc razy.

Możesz z nim zrobić co chcesz, bo ono należy do ciebie"

Wróciłam do pokoju z dwoma plastikowymi kubkami, nad którymi unosiły się kłęby pary. Gorąca ciecz parzyła mnie w dłonie, dlatego przyspieszyłam kroku i jak najszybciej odstawiłam kawy na komodę. Louis podziękował skinieniem głowy, ale kompletnie zignorował mój szczodry dar z automatu stojącego na korytarzu. Biorąc łyk, usiadłam na podłodze i wpatrywałam się w niego wyczekująco. Chłopak wsadził dłonie do kieszeni, wstał i chodził po pokoju, jakby zawzięcie o czymś myślał. Możliwe, że układał w głowie swój "plan", którego tak bardzo byłam ciekawa. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, ale błagałam niebiosa, aby ta genialna idea nie zawierała rozstrzelania przypadkowych przechodniów.
- Więc... - zaczęłam i ponownie skosztowałam napoju.
Ledwo co trzymałam się na nogach, dlatego dawka kofeiny była obowiązkowa.
- Długo nad tym myślałem, - oparł się o starą komodę, w której trzymałam ubrania - zresztą nie tylko ja, ale Liam, Kishan i Tyler także.
Nie wiedziałam, kim był Tyler, ale znając Louisa, mówił o jednym ze swoich "przyjaciół", który całkiem przypadkiem ma wobec niego dług. Nie do końca wiedziałam, jaką pozycję zajmuje Tomlinson w gangsterskim świecie, ale skoro miał tak wielu pomocników, mogło to oznaczać, że jest jakimś bossem w ich hierarchii.
- To będzie naprawdę trudne, Evie - jego obojętny ton zaczynał mnie drażnić. - Mam na myśli wyciągnięcie cię stąd bez zbędnego szumu - podrapał się po brodzie. - Uznaliśmy, że najlepiej przemycić coś, czego nie ma.
Otworzyłam szeroko oczy, a moja dolna warga opadła o kilka milimetrów. Skoro czegoś "nie ma", to znaczy, że nie istnieje... o mój Boże! On chce mnie zabić?
Nie, to nie miałoby sensu. Dużo rozmawialiśmy i jeśli dobrze go zrozumiałam, chce mieć żywą Evie, a nie jej zwłoki.
- Ja...a - starałam się, aby mój głos brzmiał pewnie, ale raczej się to nie udało. - Obawiam się, że nie rozumiem.
Tomlinson westchnął, przetarł dłonią twarz, na której odznaczało się zmartwienie i niezadowolenie.
- Spodziewałem się tego - co? - Evie, skarbie, muszą myśleć, że nie żyjesz.
Patrzył na mnie takim wzrokiem, jakim rodzice patrzą na upośledzone dziecko. Słowo daję.
- Co? - stanęłam z nim twarzą w twarz. - A jak chcesz tego dokonać? Wybiegniesz na ulicę i krzykniesz "Ej, Evie Martin nie żyje. Ale heca, nie?" ? - spojrzałam na niego z pogardą, którą odwzajemnił. - Jestem pewna, że to nie przejdzie.
- Nie obraź się kochanie, ale nie należysz do najmądrzejszych brunetek świata - prychnął, a mnie powoli puszczały nerwy.
- Pieprz się - moją twarz wykrzywił grymas.
- Chciałem, ale przerwałaś mi swoją gadką o "drugiej opcji".
Zdałam sobie sprawę, że mówi o naszym małym incydencie sprzed godziny.
- Wyjaśnij mi swoją logikę, łaskawy panie - czym prędzej zmieniłam temat, bo wiedziałam, że jeszcze chwila, a oblałabym się ogromnym rumieńcem i kompletnie ośmieszyła w jego oczach.
- Na początku chciałem cię "zabić", - uformowałam palce w znak cudzysłowia -  ale potem Kishan oznajmił, że znów będzie o mnie głośno w mediach, a to utrudni nam ucieczkę - upewnił się, że nadążam i kontynuował. - I wtedy Liam Geniusz Payne - to on ma tak na nazwisko? Zupełnie nie pasuje, ale nie mnie to oceniać - powiedział trzy magiczne słowa. Wszystko w jego postawie mówiło, że jest jednocześnie dumny ze swojego przyjaciela, ale też zły, że sam na to nie wpadł.
- Jakie to słowa? - moje oczy błyszczały od ciekawości, Louis zauważył to i uśmiechnął się szyderczo.
- "To może samobójstwo".
Fakt, jakaś magia w tym była, bo kiedy tylko słowa wypłynęły z jego ust, gwałtownie usiadłam.
Samobójstwo? Miałam się zabić? To znaczy udawać, że to zrobiłam? Czy to w ogóle jest możliwe do wykonania?
- Was pojebało - rzekłam wreszcie. - Naprawdę. Jebane psychole. W dodatku z pistoletami.
Chłopak kucnął i schował twarz w kolanach, a ja nie marnowałam czasu i obserwowałam, jak napina mięśnie na nogach i brzuchu. Kiedy w końcu podniósł wzrok, dostrzegłam, że powoli tracił cierpliwość. Mogłam go nie obrażać.
- Jesteś pewna, że nie urodziłaś się blondynką?* - wyczułam delikatną nutę rozbawienia. - Rzucisz się z mostu.
Już miałam zaprzeczyć, bo moje umiejętności pływania kończyły się na kulawym piesku, ale nie zdążyłam, gdyż odezwał się zachrypniętym głosem:
- Zapłacimy komuś, aby powiedział, że widział cię kilka minut wcześniej w miejscu, z którego "skoczyłaś", a chwile później pływałaś wesoło wśród glonów. Jeśli dołożę dwa zera to doda coś o załamaniu, hektolitrach łez i beznadziejnym zawodzeniu. Media będą zbyt skupione na tragicznej śmierci dziewczyny po przejściach, a los jej porywacza zejdzie na drugi plan.
Kiedy poznałam wszystkie szczegóły, uznałam, że to wcale nie głupi pomysł. Nikt nie ucierpi, wszyscy będą przekonani, że nie żyję, a zanim wezmą się za poszukiwania ciała, z Louisem znajdziemy się daleko stąd.
I wtedy mnie olśniło.
- Nie - jego wzrok skupił się na mojej osobie, wiedziałam, że jest zdezorientowany. - Nie zrobię tego moim rodzicom. Nie mogę.
Przed oczami stanęła mi załamana mama, która dopiero co odzyskała swoją jedyną córkę, a teraz musi chować pustą trumnę ze złotym napisem: "Evie Martin". Ujrzałam ojca, który zbyt przytłoczony sytuacją odchodzi ze służby i zamyka się w sobie, bo nie był w stanie uratować własnego dziecka. Relacja jaka jest między nimi, zostałaby nadszarpnięta, traktowaliby się oschle... inaczej. A to wszystko przeze mnie. Przez niewdzięcznicę, która uciekła z kryminalistą.
- Evie, dałem ci wybór, a ty zdecydowałaś się ze mną zostać - uraczył mnie gniewnym spojrzeniem.
- Bo nie sądziłam, że taki będzie tego skutek! - rzuciłam bezradnie dłońmi.
- Więc masz inny pomysł? - swoim wzrokiem rzucał mi wyzwanie, na które nie byłam w stanie odpowiedzieć - Bo my rozważyliśmy wszystkie pomysły i tylko ten kończy się dla nas zwycięsko. A kiedy to mówię, mam na myśli ujście z życiem. To naprawdę rozsądne.
- Rozsądne? -krzyknęłam.- Rozsądne jest wracania do domu przed północą albo nie rozmawiania z obcymi, a nie cholerne sfingowane samobójstwo!
Czułam, że cała się gotuję. Przez kilka sekund wpatrywał się we mnie, nic nie mówiąc.
- Myślę, że oboje musimy ochłonąć. Daj mi komórkę, zadzwonię do Liama.
Nie czekając na moje pozwolenie, wziął urządzenie z komody i zamknął się w łazience.


Coś wypełniało moje usta. Najpierw powoli zbierało się na języku, można powiedzieć, że było delikatne jak piórko, prawie przyjemne. Kłopoty zaczęły się, gdy dana rzecz zastąpiła mi powietrze. Czułam, jak lekko słony smak zmienia się na gorzki, palący. To była woda. Wszędzie, dookoła. W moich oczach, na moich ubraniach... w moim gardle. Chciałam się jej pozbyć. Otworzyłam usta, ale ciecz nie opuściła ich. Zaczęłam miotać rękami, które były jak ze stali. Wokół mnie pojawiło się stado małych bąbelków, na których skupiłam wzrok. Wydawało mi się, że jeśli tego nie zrobię, zostanę porwana przez mroczną toń. Czy ja umieram? Moja biała sukienka przylegała do ciała, na którym osadził się muł i wodorosty. W tle słyszałam syreny i pierwsze krzyki. Chciałam wrzasnąć: "pomóżcie, wciąż żyję!", ale nie wydałam nawet dźwięku. Powoli tracił kontakt z rzeczywistością. Moje wszystkie myśli zostały zastąpione przez jedną. Skoczyłam.
Sceneria zmieniła się. Teraz w polu mojego widzenia znajdował się park, bardzo piękne i kolorowe miejsce. Na drzewach pozostały pojedyncze liście, a pozostałe kłębiły się na zielonych trawnikach, tworząc brązowo-czerwone kupki, na które uwielbiałam skakać będąc dzieckiem. Pamiętam, jak głośno krzyczała, gdy wznosiłam się w powietrze. Ale teraz nie dało się usłyszeć chichotów i śmiechów, świat dookoła mnie był cichy. Nagle błękitne niebo pociemniało, a chmury zmieszały się, tworząc niekształtne plamy. Delikatny wiaterek owiał moje zmarznięte ciało, które odziane było w zwiewną, białą sukienkę. Była naprawdę piękna, kiedy nie oblepiały jej śmieci z rzeki.
Obróciłam się, słysząc ciche pojękiwania i szlochy. Mój wzrok utonął w tłumie czarnych ubrań. Sukienki, płaszcze i garnitury przewijały się w te i z powrotem. Kobiety przyciskały do swoich oczy wilgotne chusteczki, a mężczyźni próbowali zachować poważny wyraz twarzy, ale z łatwością dostrzegłam ból ukryty w tęczówkach. Poznawałam ich. Ciocia Marry, która zawsze powtarzała, że należy chodzić z klasą, stała zgarbiona koło swojego czwartego męża. Kuzyn Gabriel i jego dzieci poprawiali kwiaty ułożone na środku zbiorowiska. Wiele, tak wiele osób. Czując zapach moich ulubionych lilii, poszłam w tamtą stronę. Przepraszałam ludzi, gdy odpychałam ich na bok, ale oni i tak nie zwracali na mnie uwagi. Powoli zaczynała boleć mnie głowa od szlochów, jakie towarzyszyły mi z każdej strony. Postawiłam stopę tuż przed bukietem kwiatów i spojrzałam w dół. Wprost na swoją twarz. Byłam tam, różowa na policzkach, dzięki pudrowi, ubrana w ślicznie skrojoną suknię w dekolt w serduszko. Uśmiechałam się, jakby chciała powiedzieć: "to, że nie żyję, nie znaczy, że nie mogę być szczęśliwa". Ale prawda była taka, że nie mogłam być. Nie, bo skoczyłam.

Kiedy się obudziłam ,nie krzyknęłam. Nie spadłam z łóżka, ale jedynie wciągnęłam gwałtownie powietrze, zupełnie jakby moja podświadomość wiedziała, że muszę być cicho. Z wciąż mocno bijącym sercem, rozejrzałam się po pokoju. Byłam sama, ale z mojej małej łazienki biło nikłe światło. Domyśliłam się, że Louis nie skończył rozmowy, która nagle wydała mi się niesamowicie ciekawa. Założywszy kosmyk włosów za ucho, wytężyłam słuch.
- Nie... pomysł...nie - słyszałam urywki zdań, więc podeszłam kilka kroków bliżej i kucnęłam bezdźwięcznie. - Poszła spać - byłam pewna, że mówią o mnie. - Cholera, po prostu się nie zgodziła, Liam. Dobrze wiesz, że jej nie zostawię, więc nawet nie próbuj - cisza. - Spróbuję ją namówić, a jeśli się nie uda, będziemy musieli użyć innego sposobu. Wiesz o czym mówię, mamy to nadal, prawda? To dobrze.
Nie wiedziałam o czym mówił. To? Czym było "to"? Dlaczego spiskuje z Liamem, kiedy myśli, że śpię? O co w tym chodzi, do kurwy?!
- Kończę - słysząc te słowa, wskoczyłam na łóżko i odwróciłam twarz w stronę ściany, aby nic nie dać po sobie poznać. Chwilę później podłoga zaskrzypiała pod ciężarem jego ciała. Słyszałam, jak odkłada telefon i siada na brzegu łóżka. Delikatnie odgarnął mi włosy z twarzy i złożył na czole pocałunek. Robiłam wszystko, aby unormować oddech.
- Proszę, bądź grzeczna, Evie - powiedział.
I nagle zaczęłam wątpić w przemianę Louisa. On nadal jest typ samym psychopatycznym dupkiem, który chce mojej śmierci.

__________________

 

*z szacunkiem dla wszystkich blondynek, w tym mnie

** nie sprawdzony, przepraszam, ale nie daję rady z nauką na olimpiadę z polskiego i angielskiego, sprawdzianami i blogiem

 

Chciałabym przypomnieć, że od nikogo nie ukradłam fabuły bloga. Sama stworzyłam te pomysł, ja i moja wyobraźnia. Jeśli kogoś okrzykniemy ofiarą to właśnie mnie, gdyż to ode mnie zapożyczono treść fanfiction i nie życzę sobie bezpodstawnych oskarżeń.

 

WOOOOOW

WOOOOOOW

A kiedy mówię "WOOOOO", mam na myśli "WOOOOOOOW"

Ponad 100 komentarzy? Tego się nie spodziewałam! Mam ochotę krzyknąć: "mamo, dokonałam tego!" Bardzo, bardzo, bardzo dziękuje wszystkim, którzy potraktowali moją prośbę poważnie i zostawili po sobie ślad. Jestem ogromnie szczęśliwa.. idealny prezent na urodziny, które będę obchodzić już za kilka dni. Kocham was, aniołki. Żałujcie, że nie widzieliście mojej miny, gdy zobaczyłam liczbę "109", kiedy sprawdzałam komentarze. To było jak:

"Hej, zrobiłaś pracę domową z Chemii?"

"O KURNA MAĆ, JAKA CHEMIA, JAKI ŚWIAT? WIDZIAŁAŚ KOMENTARZE?!!"

Taa

Jeszcze raz dziękuje, dziękuje, dziękuje!

A tak btw: jestem okropna i na was nie zasługuję, gosh, wiem.

 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ